Bana, birkaç ay önce a¤abeyleri John’un Londra’da öldü¤ünü söyledi-
ler. Kendini öldürdü¤ü söyleniyordu. Anneleri, göz bebe¤i olan o¤lunun
durumunu ö¤renince hastalanm›flt›.
O akflam Mrs. Reed’i gördüm, ama beni tan›mad›. O gün ve onu
izleyen on gün boyunca da, benimle konuflmad›. Her gün odas›na gi-
dip saatlerce yan›nda oturuyordum. En sonunda, on birinci gün bana
dönerek:
– Sen misin Jane Eyre? dedi.
– Evet benim, dedim ve art›k kendine geldi¤ini gördüm.
– Jane Eyre, diye sözlerine devam etti. Uzun zamand›r seni gör-
mek istiyordum. Yanl›fl bir fley yapt›m ve bunu sana aç›klamak istiyo-
rum. Masama git ve üzerindeki eski mektubu al›p oku.
Mektubu buldum. ‹çinde flunlar yaz›yordu:
“Sevgili Mrs. Reed,
Lütfen, ye¤enim Jane Eyre’in adresini bana gönderir misin? fiim-
di Madeira’da yafl›yorum. Art›k yafll› bir adam›m ve kendi çocuklar›m
yok. Jane Eyre’in k›z›m olarak gelip benimle kalmas›n› istiyorum. Ben
öldü¤ümde, sahip oldu¤um her fley onun olacak.
Sayg›lar›mla.
John Eyre”
Mektuptaki tarih, üç y›l öncesine aitti. Mrs. Reed’e:
– Neden bu mektup hakk›nda bana daha önce bilgi vermediniz? di-
ye k›zg›nl›kla sordum.
– Çünkü senden nefret ediyordum. Burada yaflarken söyledi¤in o
nankörce sözler yüzünden seni affedemiyordum. Ayr›ca, onu bulman›
da istemiyordum. Benim çocuklar›m yoksulken senin rahat yaflaman›
istemiyordum, dedi ve öksürmeye bafllad›. Öksürüklerinin aras›nda flu
sözleri duydum:
– Su, su ver bana!
Suyu verirken:
54
