yapayaln›z oturmufl hâlde buldular. Biraz daha yaklafl›nca
Alice, Kaplumba¤a’n›n içini çekerek söyledi¤i yürek parça-
layan flark›s›n› duydu ve ona çok ac›d›.
– Derdi nedir?
Gryphon biraz önceki gibi:
– Derdi filân yok, kendi hayali.
Kendilerine yafll› gözlerle bakan, fakat bir fley söyleme-
yen Soytar› Kaplumba¤a’n›n yan›na vard›lar.
Gryphon:
– Bu küçük han›m, senin öykünü dinlemek istiyor, dedi.
Kaplumba¤a derinden gelen bir sesle:
– Peki anlatay›m, dedi. ‹kiniz de oturun ve ben sözümü
bitirinceye kadar hiç konuflmay›n.
Oturdular, birkaç dakika kimse konuflmad›. Alice, “E¤er
bafllamazsa bu öykü hiç bitmez” diye düflündü; fakat sab›r-
la bekledi.
– Bir zamanlar ben gerçek bir kaplumba¤ayd›m...
Bu sözleri, sadece Kaplumba¤a ve Gryphon’un h›çk›-
r›klar›yla bozulan bir sessizlik izledi.
Kaplumba¤a, arada bir h›çk›rmas›na karfl›l›k biraz da-
ha sakin devam etti.
– Biz küçükken denizdeki okula giderdik. Ö¤retmenimiz
yafll› bir kaplumba¤ayd›. Çok iyi okuduk, her gün okula gi-
derdik.
Alice:
– Ben de okula gittim, dedi. Bunda bu kadar övünüle-
cek bir fley yok ki...
Kaplumba¤a sordu:
61
