mad›m. Hem bütün insanlar yere yatacak olduktan sonra
törene ne gerek var?” diyerek oldu¤u yerde kalmaya karar
verdi ve sessizce bekledi.
Yürüyüfl kolu, Alice’in önüne gelince durdu ve herkes
ona bakt›. Kraliçe gayet sert bir sesle kâhyaya sordu:
– Bu kim?
Kâhya yan›t olarak e¤ildi ve gülümsedi. Kraliçe sab›r-
s›zl›kla bafl›n› sallad›:
– Aptal! dedi, sonra Alice’e sordu:
– Senin ad›n ne küçük?
Alice son derece nazik yan›t verdi:
– Alice, majesteleri! Fakat...
Sonra, “Bunlar bir deste oyun k⤛d›. Niçin korkacakm›-
fl›m?” diye düflündü. Kraliçe, yüzükoyun yerde yatan üç
bahç›van› göstererek:
– Bunlar kim? diye sorunca, kendini bile flafl›rtan bir ce-
saretle:
– Ne bileyim ben, dedi.
Kraliçe, k›zg›nl›ktan k›pk›rm›z› kesildi ve bir an Alice’e
bakt›ktan sonra ba¤›rd›:
– Uçurun! Uçurun bunun kellesini!
Alice:
– Saçma! dedi.
Kraliçe flafl›rarak sustu. Kral, elini yavaflça onun kolu-
na koyarak:
– Unutma ki sevgilim, bu daha küçücük bir çocuk! dedi.
Kraliçe sinir içinde yerdeki bahç›vanlara bakt›. Sonra
kâhyaya dönüp emretti:
– Çevir flunlar›!
Kâhya bu ifli büyük bir dikkatle yapmay› baflard›.
52
