Kaptan Nemo, adama üzgün üzgün bakt›. Gözleri
yaflarm›flt›.
– Art›k gidebilirsiniz Profesör, dedi.
Odama dönüp düflünmeye bafllad›m. Adam›n yara-
lanmas›n›n nedenini kestirmeye çal›flt›m. Kaptan Ne-
mo’nun bu kadar üzülmesine de flaflm›flt›m. Gemide
çarp›flma m› olmufltu? Yoksa bu bir kaza m›yd›? Bütün
gece uyumaya çal›flt›msa da, bir türlü uyku tutmad›.
Kaptan Nemo ve son anlar›n› yaflayan adam gözümün
önünden gitmiyordu.
Sabahleyin güverteye ç›kt›m. Kaptan Nemo yan›ma
geldi.
– Deniz alt›nda bir yürüyüfl yapmak ister misiniz Pro-
fesör?
– Arkadafllar›m da gelebilir mi?
– Gelmek isterlerse, tabi.
Dalg›ç elbiselerimizi giyip daha önceki gibi denize
yürüdük. Denizin ancak on metre derinli¤indeydik. Çev-
rede renk renk mercanlar vard›; deniz dibinin görünümü
çok güzeldi.
Üç yüz metre kadar yürüdükten sonra, mercan ka-
yalar›yla çevrili aç›kl›k bir yere geldik. Burada kabaca
yap›lm›fl bir haç ve çevresinde dört köfle tümsekler var-
d›. Gemiciler, mercanlar aras›nda bir çukur açmaya bafl-
lad›lar.
Çukur haz›r olunca, adamlar yanlar›nda getirdikleri
tabuttan bir ceset ç›kard›lar. Ceset kal›n, beyaz bir bez-
le sar›lm›flt›. Cesedi dikkatle mezara koydular. Sonra
hepsi diz çöküp bafllar›n› e¤diler ve dua ettiler.
38
