yata¤›nda yat›yorlar, dedi. Kendim için de, böyle bir din-
lenme yeri istiyorum.
Bu sözleri söyledikten sonra odadan ayr›ld›m. Uzun-
ca bir zaman kendisini görmedik.
Her zaman deniz alt›nda gitmiyorduk. S›k s›k su yü-
züne ç›k›yor; geminin havas›n› tazeliyor, bal›k tutuyorduk.
Bir gün gemiciler, denizden a¤lar›n› çekerken Kap-
tan Nemo yan›m›za geldi:
– Denizlerde bütün insanl›¤› besleyecek kadar yiye-
cek var, dedi. Bazen flehirlerin deniz alt›nda yap›labile-
ce¤ini düflünüyorum. Deniz alt›nda yaflam sakin, güven-
li ve zevklidir. -Sonra üzücü baz› olaylar› hat›rlam›fl gibi
elleriyle yüzünü kapay›p içini çekti.- Fakat bofluna, zalim
biri bafla geçer ve oradaki yaflam› da yeryüzündekine
çevirir. Bizim yeni flehirlerden çok, yeni insanlara gerek-
sinimimiz var.
‹nsanlardan, niçin böylesine nefret etti¤ini sormak is-
tiyor, fakat onu öfkelendirmekten korkuyordum.
* * *
Avustralya sahillerine vard›¤›m›zda, on bir bin mil yol
alm›flt›k. Bu uzun yol, iki ay içinde katedilmiflti.
Gilboa Adas›’n›n iyice yak›n›ndan geçiyorduk, öyle ki
sahildeki a¤açlar bile görünüyordu. Tam bu s›rada, bir
sars›nt› oldu. Nautilus bir kayaya çarpm›fl ve orada s›k›-
fl›p kalm›flt›.
Kaptan Nemo, durumu ikinci kaptanla konufltuktan
birkaç dakika sonra yan›ma geldi.
– Tehlikede miyiz? diye sordum.
30
