aptal olarak kabul ediyorlard›. Bütün kararlar, bu yönetim ku-
rulundan ç›k›yordu. Zavall› yoksullar, kimsesizler onlar›n
oyunca¤›yd›.
Ne yaz›k ki, Oliver da yazg›s›na karfl› gelemezdi. Onun
gelece¤i önceden çizilmiflti. Art›k yaflam›n›n sonuna kadar,
burada yap›lan haks›zl›klara dayanmak zorunda kalaca¤›n›
düflünüyordu.
* * *
Çocuklar›n yemek yedikleri yer, genifl bir salondu. Müdür,
yemek saatlerinde, önlük takm›fl iki kad›n›n yard›m›yla salo-
nun ucuna yerlefltirilen kazandan kâselere kepçe kepçe lâpa
doldururdu... Her çocu¤a, yaln›zca bir kâse lâpa veriliyordu.
Bayram günlerindeyse, lâpan›n yan›nda altm›fl befl gram ek-
mek verilirdi. Yemekten sonra kâselerin y›kanmas›na gerek
kalm›yordu. Çünkü çocuklar, onlar› kafl›klar›yla p›r›l p›r›l ya-
p›ncaya kadar iyice s›y›r›yorlard›. Sonra oturup kazana öyle-
sine aç gözlerle bakarlard› ki; sanki bu gözlerle, kazan› tutan
tu¤lalar› yiyecekmifl gibi görünürlerdi.
Oliver Twist’le arkadafllar›, bu açl›¤a ancak üç ay dayana-
bildiler. Sonunda, öylesine vahflîleflmifllerdi ki; içlerinden ya-
fl›na göre daha uzun boylu bir çocuk, arkadafllar›na, günde
bir kâse daha lâpa yiyemeyecek olursa, yan›nda uyuyan ço-
cu¤u yiyebilece¤ini söyledi. Çocuklar seslerini ç›karmad›lar,
ama korkmufllard›. Hemen aralar›nda toplant› yap›p kur’a
çektiler. Bir kifli, aflç›bafl›n›n karfl›s›na geçip bir kâse daha lâ-
pa isteyecekti. Piyango Oliver’a ç›km›flt›.
9
