Bay Sowerberry:
– fiekerim, sana anlatt›¤›m çocuk bu. Düflkünler evinden
geliyor.
Kad›n, çocu¤u dikkatle süzdükten sonra:
– Vah, vah! Pek de küçük, dedi.
Bay Sowerberry:
– Do¤ru, çocuk ufak tefek. Ama nas›l olsa büyüyecek, di-
ye yan›t verdi.
Kad›n sinirli sinirli konufltu:
– Evet, bizim verece¤imiz yiyeceklerle büyüyecek. Bu ço-
cuklara bakmak, bir hayli masrafl› oluyor. Hey, kemik y›¤›n›,
afla¤› in!...
Kad›n, yan taraftaki kap›y› açt› ve Oliver’› mutfak olarak
kulland›klar› karanl›k odaya inen merdivene do¤ru itti. Orada
bir k›z çocu¤u oturuyordu. K›z›n üzerinde y›rt›k p›rt›k bir elbi-
seyle, ayaklar›nda eski püskü, delik deflik ayakkab›lar vard›.
Oliver’› afla¤› kadar izleyen Bayan Sowerberry:
– Hey Charlotte (fiarlot), dedi. Çocu¤a, köpek için sakla-
d›¤›m›z so¤uk et art›klar›ndan biraz ver. Köpek sabahtan be-
ri görünmedi. Art›k gelse de yiyece¤ini bulamayacak.
“Et” sözünü duyan Oliver’›n gözleri bir anda parlay›verdi.
Ona köpe¤in taba¤›n› uzatt›lar. Çocuk, soluk bile almadan
hepsini yiyip bitirdi.
Bayan Sowerberry, Oliver’› seyrediyordu. Çocu¤un böyle
ifltahl› ifltahl› yemesinden hiç hofllanmam›flt›.
Kad›n, cam› isli bir lâmba alarak merdivenlerden yukar›
ç›karken söylendi:
19
