Aramis söze kar›flt›:
– Athos’un yaras› çok ciddî efendim. K›l›ç omzunu
delip gö¤süne girdi. Korkar›m ki…
O s›rada kap› aç›ld›. Soylu ve güzel, ama korkunç
derecede beyaz bir bafl göründü. ‹ki silâhflor ayn› anda
ba¤›rd›:
– Athos!...
M. Tréville de kendi kendine “Athos!” diye yineledi.
Athos, M. Tréville’e zay›f fakat sakin bir sesle:
– Beni sormuflsunuz efendim! dedi. Beni istemiflsi-
niz. Ben de geldim iflte. ‹ste¤iniz nedir efendim?
Silâhflor bu sözleri söylerken salona girmiflti. M. Tré-
ville, onun bu cesaretinden ve ba¤l›l›¤›ndan çok duygu-
lanm›flt›. Ona do¤ru kofltu.
– Bu baylara, silâhflorlar›m›n kendilerini sebepsiz ye-
re öldürtmelerini yasaklad›¤›m› söylüyordum. Cesur in-
sanlar›n, kral›n yüre¤inde çok de¤erli bir yeri vard›r.
Kral, silâhflorlar›n›n yeryüzündeki en cesur kifliler olduk-
lar›n› bilir. Elinizi verin bana Athos.
Birden, Athos’un elinin gevfledi¤ini duyumsad›. Si-
lâhflor yere y›¤›lm›flt›. Ölü gibiydi. M. Tréville:
– Bir doktor! diye ba¤›rd›. Bir doktor bulun! Benimki,
kral›nki, en iyisi!... Aman Tanr›m! Yoksa cesur Athos’um
ölecek!
Silâhflorlar, M. Tréville’in 盤l›klar›n› duymufllard›.
Hepsi birden odaya girdiler. Kap›y› kapatmay› bile unu-
24
