Meung’da bafl›na gelenlerin hepsini anlatt›. O yaban-
c› kibar baydan M. Tréville’in hofluna gidecek biçimde
söz etti. M. Tréville:
– Baya¤› merak uyand›r›c› bir olay bu, dedi. Peki
benden yüksek sesle söz ettiniz mi hiç?
– Evet efendim. Kuflkusuz. Sizin ad›n›z yolculuktaki
tek silâh›md› benim.
M. Tréville, gülümsemekten kendini alamad›. Ama bu
gülümseme yüzünden hemen siliniverdi. Do¤rudan do¤-
ruya Meung’daki adama getirdi sözü:
– Söyleyin bana! Bu kibar bay›n yana¤›nda eski bir
yara izi var m›yd›?
– Evet. Mermi yaras›na benzer bir iz vard›.
– ‹ri yar› ve yak›fl›kl› bir adam m›yd›?
– Evet.
– Teni beyaz, sakallar› siyah m›yd›?
– Evet evet, aynen öyle! Nas›l tan›yorsunuz bu ada-
m›? Ah! Bir daha bulsam onu... Ama elime geçirece¤im
yine. Bundan eminim…
Tréville konuflmas›n› sürdürerek yeniden sordu:
– Bir kad›n› m› bekliyordu peki?
– Evet. Bekledi¤i kad›nla biraz konufltular, ondan
sonra yola ç›kt›.
– Ne konufltuklar›n› duydudunuz mu?
– O bay, kad›na bir kutu vererek emirlerin kutunun
içinde oldu¤unu ve kutuyu Londra’da açmas›n› söyledi.
29
