128
mas›
adl› tablosu,
Botticelli
flema-
s›na uygun olmakla birlikte kar-
mafl›k bir mekâna hareketlilik ge-
tirmektedir. Dokunsal de¤erlere bu
geçifl, önce seçkin sanatç› Giovan-
ni Bellini’nin sonra da Bellini’ye
çok fley borçlu olan iki büyük res-
sam›n ‘Giorgione ve Tiziano’nun’
çevresinde gerçekleflen ve Venedik
resmini etkileyen köklü de¤iflime
paralel olarak sürdürüldü. Floran-
sal› sanatç›n›n, sanat tarihçileri-
nin çekiflmelerinin ötesinde Vene-
dik’te de¤iflim geçiren bir resim or-
tam›yla karfl›laflt›¤› düflünülebilir.
Bu ortam, insan figürünün bütün
gücünü ve olanaklar›n› ortaya ko-
yabilece¤i yeni bir mekân›, yaln›z-
ca rengin büyüsüyle yaratmaktay-
d›. Ama Venedik üslubundaki ye-
nilikler renk üzerine kuruluydu ve
duyulara yönelikti. Oysa Leonar-
do’nun getirdi¤i yenilikler aç›kça
zihne yönelikti. Leonardo’nun tab-
lolar›nda renk, Floransa gelene¤i-
yaklafl›m yal-
n›zca perspekti-
fe de¤il, ›fl›k-
gölge da¤›l›m›-
n›n
sfumato
yöntemiyle us-
taca sa¤lanma-
s›na da dayan›-
yordu. Gölgeden
›fl›¤a do¤ru yu-
muflak bir geçifl,
biçimlerin gi-
zemli bir yar›
gölgeden yavafl yavafl ç›kmas›yla
üçüncü boyut yan›lsamas› yarat›-
yordu. Bu yöntem, sanat tarihçisi
Bernard Berenson’un “Dokunsal
De¤erler” ad›n› verdi¤i göz yan›lt›-
c› bir resim sanat›n› yaratt›. XV.
yy.’›n bafl›ndan itibaren Flamanlar
ya¤l› boya sayesinde ad› geçen tür-
de oldukça ileri gitmifllerdir. Leo-
nardo’nun Verrocchio’nun atölye-
sinden ayr›ld›ktan hemen sonra
yapt›¤›
Müneccim Krallar›n Tap›n-
Mona Lisa
