– Bu gece geri döner mi? diye sordum.
Mrs. Fairfax:
– Oh, hay›r, dedi. San›r›m en az bir hafta kalmay› plânl›yordur. Bu
partilerde Mr. Rochester, han›mlar›n gözdesidir.
Mrs. Fairfax, Eshton’lar›n evindeki güzel ve ak›ll› kad›nlar› anlat-
maya bafllad›. Ancak bunlardan birinin ad›, öbürlerinden daha çok ge-
çiyordu: “Miss Blanche Ingram (Mis Blenç ‹ngr›m).”
Mrs. Fairfax, sonunda:
– Mr. Rochester’›n, onunla evlenece¤i söyleniyor, dedi.
Bu sözleri duyunca, yudumlar bo¤az›ma dü¤ümlendi. Duygular›m›
belli etmemeye çal›fl›yordum; fakat bunu baflaram›yordum. O anda öl-
mek istedim. Miss Ingram’› k›skanmaktan kendimi alam›yordum. Ney-
se ki, o s›rada, Adéle odaya girdi ve baflka fleylerden söz etmeye bafl-
lad›k.
Odama gidince; Mr. Rochester’la yaln›z kald›¤›m›z o geceyi düflü-
nüp kendi durumumu gözden geçirdim. Sonunda, aptal bir kad›n oldu-
¤uma karar verdim. Önceki geceden sonra, Mr. Rochester’›n beni se-
vebilece¤ini ummak cesaretini göstermifltim. fiimdi, ne kadar budala ol-
du¤umu görebiliyordum. Ben yaln›zca, Mr. Rochester’›n yan›nda çal›-
flan bir mürebbiyeydim. Beni nas›l sevebilirdi?
Kendi kendime:
“Seni küçük aptal” dedim. “Kendinden utanmal›s›n. Nas›l böyle bir
fley olabilir? Güzel bile de¤ilsin. O, her hâlde Blanche Ingram’la evle-
necek. Evlenirse de k›skanmamal›s›n.”
* * *
39
