– Uyan›n, uyan›n! diye hayk›rd›m, fakat hareket etmedi. Yatak çar-
flaflar› da yanmaya bafllam›flt›. Hemen bir fley yapmam gerekiyordu.
Su bulup yata¤›n üzerine döktüm. Yang›n sönmüfltü. Mr. Rochester
uyand›.
K›zg›n bir flekilde:
– Nedir bu? Ne oluyor? Neden ›sland›m? diye ba¤›rd›.
– Beyefendi, yata¤›n›z yan›yordu. Söndürmek için, üzerinize su
dökmek zorunda kald›m, dedim.
– Siz misiniz Jane Eyre? Gece yar›s› burada ne yap›yorsunuz?
– Oh, lütfen kalk›n efendim, diye hayk›rd›m. Çok kötü bir fley oldu.
Bekleyin, gidip mum getireyim, diyerek kap›n›n önündeki flamdan› ge-
tirdim. Geri döndü¤ümde Mr. Rochester kalkm›flt›.
– Ne oldu? Kim yapt›? diye sordu.
Duyduklar›m› ve gördüklerimi anlatt›m. Beni dikkatle dinledi. Yüzü
çok ciddîydi.
– Mrs. Fairfax ya da hizmetçilerden birini kald›rmam› ister misiniz?
diye sordum.
– Hay›r, dedi. Onlar ne yapabilirler? fiimdi Jane, seni burada iki da-
kika için yaln›z b›rakaca¤›m. Ben dönene kadar burada kalaca¤›na söz
ver.
Ona istedi¤i sözü verdim; bunun üzerine d›flar› ç›kt›. Üçüncü kata
ç›kan ayak seslerini duyabiliyordum. Uzun zaman geçip de gelmeyin-
ce korkmaya bafllad›m.
Döndü¤ünde yüzü bembeyazd›. Yavaflça:
– Ne oldu¤unu biliyorum, dedi.
– Ne oldu efendim? diye sordum.
Hemen yan›t vermedi. Daha sonra:
– Bu gece duydu¤un o garip gülüflü daha önce de duymufl muy-
dun? diye sordu.
– Evet, dedim. Dikifle yard›m eden Grace Poole adl› bir kad›n var.
Üçüncü katta çal›fl›yor. Bazen onun güldü¤ünü duyuyorum.
– Evet Jane, hakl›s›n. Bu gece de Grace Poole’u duydun. Bazen
böyle “delilik krizine” tutulur. Zavall› kad›n, garip ve tehlikeli fleyler ya-
36
