Fakat büyük bir gürültü duyup döndü¤ümde; at›n, buzlu yolda kayarak
düfltü¤ünü gördüm. Adam yerde yat›yor, köpek de havlayarak çevre-
sinde dolafl›yordu. Yard›m etmek üzere yanlar›na gittim.
Bu arada at kalkm›flt›, ama adam hâlâ yerde yat›yordu.
Yard›m etme iste¤imi, neredeyse kaba bir flekilde geri çevirdi:
– Hay›r hay›r, yaln›z kenara çekilip attan uzak durun, yeter, dedi.
– Fakat beyefendi, e¤er yaraland›ysan›z, köye gidip yard›m getire-
bilirim, diye sözlerimi sürdürdüm.
– Hay›r, teflekkür ederim. Ben iyiyim, diye yan›t verdi. Köpekse, hâ-
lâ havlamaya devam ediyordu.
– Sus Pilot, önümden çekil! diye ba¤›rd› ve aya¤a kalkmaya çal›fl-
t›. Fakat baca¤›n›n çok ac› verdi¤ini görebiliyordum.
K›rk yafllar›ndayd›; orta boylu, ciddî yüzlü biriydi. Ne gariptir ki, bu
yabanc›dan hiç korkmuyordum. Belki de yak›fl›kl› ve nazik bir adam ol-
sayd›, çekinip rahats›z olurdum. Fakat ne yak›fl›kl› ne de kibar oldu¤u
için, yard›m önerimi yineledim.
– Beyefendi, sizi bu saatte burada b›rakamam. Size yard›m etme-
liyim!
– Tamam, dedi. At›m› tutabilir misiniz? Dikkatli olun, bazen tekme-
ler.
At› yakalamak için çok u¤raflt›m; fakat beni tan›mad›¤› için ürkmüfl-
tü. En sonunda adam:
– Oh, b›rak›n onu, sizden korktu, dedi. Bana yard›m edebilir misi-
niz? Elinizi uzat›rsan›z kalkabilirim.
Baca¤› yüzünden çok can› yan›yordu; ama en sonunda kalk›p at›-
n› yakalayabildi.
– Ya siz genç bayan, sizin bu saatte evinizde olman›z gerekiyordu.
D›flar›da kalmak için, çok geç de¤il mi? Nerede oturuyorsunuz?
Thornfield Malikânesi’ni göstererek:
– Orada, afla¤›da, dedim.
– O evin sahibi kim?
– Mr. Rochester.
– Mr. Rochester’› tan›yor musunuz?
29
