MR. ROCHESTER’I
YANMAKTAN KURTARIYORUM
Mrs. Fairfax, Rochester’›n iki aydan beri Thornfield’da kalmas›na
çok flafl›rm›flt›. Onunla uzun uzun konuflmay› sürdürüyordum; ama
onun neden Thornfield’dan nefret etti¤ini hâlâ anlayamam›flt›m.
Ço¤u zaman, özellikle akflamlar›, benimle konuflurken mutlu görü-
nüyordu. Fakat, o gün bahçede konuflurken gözlerinde gördü¤üm nef-
ret ve üzüntülü ifade, s›k s›k ortaya ç›k›yordu.
Bir gece yata¤›mda yatm›fl, belki yüzüncü kez Mr. Rochester’›n
kalbinde saklad›¤› s›rr› düflünürken, ans›z›n, oda kap›m›n d›fl›nda bir
gürültü oldu. Gülme ve a¤lama aras› bir ses duyuldu; ama ses çok ha-
fifti.
Yatakta do¤rulup oturdum. O s›rada, bir el kap›m› kurcalad›:
– Kim var orada? diye seslendim. Fakat soruma yan›t veren olmad›.
Biraz sonra, o ses yine duyuldu ve biri, üçüncü kata ç›kt›. Yavaflça
kalk›p odamdan d›flar› ç›kt›m. Kap›n›n d›fl›nda bir flamdan duruyordu.
Ortal›k duman içindeydi. Mr. Rochester’›n oda kap›s› aç›kt› ve ya-
n›k kokusu geliyordu. Hemen oraya kofltum. Uyuyordu ve yata¤› yan›-
yordu.
35
