Akflamüstü, köyden ç›karak yine yürümeye bafllad›m. Aç›k arazide
bir çiftçiye rastlad›m. Peynir ve ekmekten oluflan yeme¤ini yiyordu; ba-
na da biraz verdi. Bu, günlerdir yedi¤im ilk lokmayd›.
Hava kararmaya bafllad›¤›nda, k›rlara do¤ru yürüdüm. O gece de,
y›ld›zlar›n alt›nda uyumay› düflünüyordum. Ama hava so¤uktu ve ya¤-
mur ya¤maya bafllam›flt›. Geç saatlere kadar yürüdüm, yürüdüm. ‹yice
yoruldu¤um bir s›rada, uzakta bir ›fl›k gördüm. Ona do¤ru ilerledim.
Ifl›k, küçük bir evden geliyordu. Eve vard›¤›mda, pencerede, iki genç
ve bir yafll› kad›n gördüm. O kadar bitkindim ki, bir süre hareket ede-
meden onlar› seyrettim. Sonunda, kap›y› yavaflça vurdum. ‹çeride bir
köpek havlamaya bafllad› ve yafll› kad›n kap›y› açt›.
Yafll› kad›n k›zg›nl›kla:
– Ne istiyorsun? diye sordu. Gece yar›s› d›flar›da ne yap›yorsun?
Bu do¤ru de¤il!
– Lütfen, lütfen, diye yalvard›m. Ben bir yabanc›y›m ve gidecek ye-
rim yok. Bana bir parça ekmek verebilir misiniz? Burada uyuyabilir mi-
yim?
– Sana biraz ekmek verebilirim, ama burada uyuyamazs›n küçük
han›m, dedi. Senin kim oldu¤unu nereden bilebilirim? Yak›nlarda bize
kötülük yapacak arkadafllar›n olabilir. Gece bizi öldürebilirler.
Bunlar› söyledikten sonra, içeri girip bir parça ekmek alarak geri
döndü. Ekme¤i verip kap›y› yüzüme kapad›. Son sözleri:
– fiimdi hemen git, yoksa köpe¤i üzerine salar›m, oldu.
Yavaflça:
– O zaman ölmeliyim, dedim. Yapacak baflka hiçbir fleyim yok.
Ad›m atacak gücüm kalmam›flt›. Yorgun oldu¤um için oraya y›¤›l›p
kald›m. O s›rada, ayak sesleri ve bir erkek sesi duydum.
– Hay›r hay›r! Benim kap›m›n önünde ölmeyeceksin! Karanl›kta
adam›n yüzünü göremiyordum; fakat sesinden, çok genç oldu¤u anla-
fl›l›yordu. Kap›y› vurup:
– Hannah (Hanna), çabuk ol, kap›y› aç! diye ba¤›rd›. Burada zaval-
l› bir kad›n var. Ona yard›m etmeliyiz.
Bana ekmek veren kad›n, kap›y› açarken:
72
