ARTIK B‹R EV‹M VAR
Sonunda, içinde oturaca¤›m bir evim oldu. Evim çok küçüktü, ama
benimdi.
Okulun ilk günü, yirmi ö¤rencim vard›. Hiçbiri yaz› yazmay› bilmi-
yor, yaln›zca üç tanesi okuyabiliyordu. ‹flimin güç olaca¤›n› biliyordum.
K›zlar›n baz›lar› kabayd› ve anlaflmak zordu. Ama baz›lar› da, ö¤renme
iste¤i içindeydiler. Bu da beni sevindiriyordu.
Bir süre sonra, yavafl yavafl da olsa, okuldaki çal›flmalar›m sonu-
cunu almaya bafllad›m. Ö¤rencilerimin ço¤u derslerinde baflar›l›yd›.
Büyük k›zlar›n baz›lar›na, resim ve Frans›zca dersi veriyordum. Aileler
çok mutluydular. Beni s›k s›k evlerine davet ediyorlard›.
Böylece, aradan aylar geçti; yine k›fl geldi. St. John’la birbirimizi s›k
s›k görüyorduk. Kitaplardan, okulun sorunlar›ndan konufluyorduk. Ba-
zen de, kendinden söz ediyordu. Misyoner olmak istiyordu. Hindistan’a
gidip oradaki insanlara Tanr›y› ö¤retmeyi düflünüyordu. Morton’dan k›-
sa bir süre sonra ayr›lmay› ve bir daha da geri dönmemeyi düflünüyor-
du. Yaflamda tek istedi¤i buydu. Misyoner olarak Hindistan’a gitmese
bile, burada da pek çok fley yapabilece¤ini duyumsuyordum.
Bir kas›m akflam› St. John, evime beni görmeye geldi. Geldi¤inde
resim yap›yordum. Bir buçuk saat kadar kald›ktan sonra, gitmek üzere
kalkt›. Resmimin önünden geçerken durdu, bir parças›n› y›rt›p ald›. Bu-
nu neden yapt›¤›n› anlamad›m. Kendisine de sormad›m. St. John, ba-
zen böyle garip fleyler yapard›.
* * *
76
