Salonda, kanlar› Abi’nin kan›ndan olan, Hiksoslardan gel-
me birçok vahflî çöl halk› vard›. Abi onlar›n umuduydu. On-
dan, M›s›r’›n zenginliklerini ellerine vermesini bekliyorlard›.
Fakat Abi’nin taht›nda, onlarla umutlar›n›n aras›na giren bir
kad›n bulunuyordu.
– Onu parçala! diye ba¤›rd›lar. O bir büyücüdür. E¤er sen
korkuyorsan, b›rak biz yapal›m!
Abi Kraliçe’ye:
– Görüyorsunuz, dedi. Halk›m›z size güvenmiyor. Onlar›
uzun zaman geride tutamam. Hâlâ size sayg› göstermemi is-
tiyor musunuz?
– Niçin olmas›n? Sözümü söyledim; Firavun’un sözleri
de¤iflemez.
Bunun üzerine Prens, muhaf›zlar›na onu tahttan çekip al-
malar›n› emretti. Kraliçe, sanki ne yap›ld›¤›n› bilmiyormufl gi-
bi, ellerini kavuflturarak bekledi. O s›rada, alayc› bir ses
duyuldu:
– ‹yi bir k›z ol ve kocana boyun e¤!
Bir kahkaha koptu. Tua konuflana bakt›. O, Firavun’un
muhaf›zlar›na karfl› dövüflte büyük bir pay alm›fl olan, Abi’nin
subaylar›ndan biriydi. Kraliçe, onu pek garip bir flekilde süz-
dü. Yak›n›nda duranlar, adam›n dudaklar›n›n beyazlaflt›¤›n›
gördüler. Çevresinde kalabal›k olmasayd›, yere düflebilirdi.
Havan›n çok s›cak oldu¤unu söyleyerek gidip kap›n›n yan›n-
da durdu.
Bunun üzerine Kraliçe; sars›lmaz, inançl› ve berrak bir
107
