– San›yorum yer alt›nda, dedi Tua.
– E¤er öyle olsayd› han›m›m, gözlerimizin ve yüzlerimizin
olmas› garip olurdu. Kalk›p bakal›m.
Böylece kalkt›lar ve aç›k perdelerin aras›ndan bakt›lar; bir
gemide, o zamana dek gördükleri en güzel gemideydiler. Ge-
mi alt›n ve gümüflle kapl›yd›. Ak giysiler giyinmifl ve kürekle-
rin bafl›na oturmufl kürekçileri görebiliyorlard›. K›çta uzun
boylu bir adam vard›, fakat yüzünü göremiyorlard›. Onun ar-
kas›nda ay; genifl, gümüfl gibi bir ›rmak, a¤açlar ve tap›nak-
lar›n kuleleri vard›. Tua:
– Bu Amen’in gemisi, dedi. Bizi güneflin ard›ndaki ölüler
ülkesine götürüyor.
Arkaya yasland› ve uyudu. Yeniden uyand›¤›nda, günefl
›fl›l ›fl›l parl›yordu. Asti ona bak›yordu. Önlerinde nefis yiye-
ceklerle dolu bir sofra vard›.
– Ne oldu¤unu söyle bana Asti, dedi Tua. Hangi dünyada
oldu¤umuzu bilmiyorum.
– Kendi dünyam›zday›z san›yorum, diye karfl›l›k verdi As-
ti. Fakat bu bir ruhlar gemisidir ve ruhlar yönetiyor. Gel, bir
fleyler yiyelim. Yiyece¤e gereksinimimiz var.
Böylece kar›nlar›n› doyurdular. Yeme¤i bitirince d›flar› ç›k-
t›lar. Kürekçiler flimdi gitmifllerdi. Al renkli yelken aç›lm›flt›.
Art›k ›rmak boyunca de¤il, iki yan› kumlarla kapl› bir kanalda
yol al›yorlard›. Sonra Asti çöle bakt›.
– Bu kanal› tan›d›¤›m› san›yorum, dedi. Çocukken bura-
da yolculuk yapm›flt›m. Bu yol, Basti’den afla¤›, denize do¤-
117
