Titreyerek kalkt›lar. Tua aya¤›n› gösterdi. Abi, diz çöktü ve
onun pabucunu öptü. Arkas›ndan rahipler ve subaylar da onu
izlediler. En sonunda Kaku geldi. Fakat Tua, onun kendisine
dokunmas›na izin vermedi.
– Daha ufak suçlar için birçok kimse burada ölmüfl yatar-
ken, sen nas›l esirgenmifl oluyorsun? Sen Firavun’un kan›yla
boyand›n!
Kaku, suçunu inkâr etti ve ba¤›fllanmas› için yalvararak
bafl›n› yere e¤di.
– Bak! diye ba¤›rd› Kraliçe. Yaflam›n›n bir kez için ba¤›fl-
land›¤›n› bil, Meritra’n›nki de ba¤›flland›. Bana bak büyücü,
bak ve kim oldu¤umu söyle!
Gözleri karfl›laflt›, Kaku bak›fllar›n› öteye çeviremedi.
– Gel, dedi Tua. ‹kimizin aras›nda s›r olamaz. Sana bir
fley söyleyece¤im. Sana kim oldu¤umu söyleyece¤im. Fakat
onu yineledi¤in an, ölüm an›n olacakt›r. fiimdi beni dinle, ey
balmumundan flekiller yap›c›!
‹leri do¤ru e¤ildi ve onun kula¤›na bir fleyler f›s›ldad›. O
anda, yüzünde dehflet beliren Kaku’nun geriye devrildi¤i gö-
rüldü; Abi onu tutmasayd›, taht›n basamaklar› üzerine düfl-
ecekti.
– Ne dedi? diye sordu Abi.
Kaku karfl›l›k vermedi, geri çekilerek kaç›p gitti.
* * *
110
