de bana haber getirir.
– Teflekkür ederim Kefer; seni an›msayaca¤›m. Fakat sa-
na flunu sorarsam ba¤›flla beni: Pek yafll› biri nas›l...
Tua duraklad›. Kefer söze bafllad›:
– Pek yafll›, pek k›l›ks›z, pek yoksul biri nas›l yard›m ede-
bilir? Bana söyleyece¤in buydu, de¤il mi? Güzel. D›fl görünü-
fle bakarak yarg›da bulunma. ‹yi flarap genellikle adi testide
bulunur.
– Böylece de, dedi Tua, gölgesi olmayan bir serseri, bafl-
ka bir serseriye yard›m edebilir, öyle mi? Anl›yorum...
– ‹yi öyleyse, hoflça kal›n, dedi Kefer. Gerekli olan fleyle-
ri sat›n almaya gidiyorum. Size söylediklerimi unutmay›n ve
da¤lara ya¤mur düflünceye dek kentten ayr›lmay›n; burada
kuyularda su vard›r. Hoflça kal, dost Asti. Yeniden karfl›lafl›n-
ca insanlar›n çift varl›¤› üzerine daha çok konufluruz. O za-
mana dek, M›s›r’›n büyük Tanr›s› Amen’in koruyuculu¤u alt›n-
das›n›z.
Kefer dönüp gitti. Tua sordu:
– Kimdir bu adam?
– Adam m›? dedi Asti. Onun bir adam olmad›¤›n› sana
söyledim. O bir Tanr› ya da bir hayalettir.
– Adam da, hayalet de olsa ondan hofllan›yorum. Bizim
için iyi bir dost oldu.
– Bizimle ifli bitince, iyi bir dost olup olmad›¤›n› anlayaca-
¤›z, dedi Asti.
Bir saat sonra, onlar hâlâ Kefer hakk›nda konuflurken;
128
