ru gidiyor.
– Belki, dedi Tua. Bu gerçek bir dünya, biz de yafl›yoruz.
Kaptan› ça¤›rd›, ama o iflitti¤ini ya da gördü¤ünü belirten bir
iflaret vermedi. Onlar da, güneflin s›cakl›¤›ndan korunmak
için k›ç taraftaki ipek tentelerin alt›na gittiler. Orada günefl al-
çal›ncaya dek oturup çölü seyrettiler. Sonra yine d›flar› ç›kt›-
lar. Yemek yiyip uykuya dald›lar.
Uyand›klar›nda sabah olmufltu. Perde gibi tente yok
olmufltu; üstlerinde tahtadan bir kulübe vard›. Gemi, karan›n
görünmedi¤i aç›k bir denizde yol al›yordu. ‹kisi de, daha ön-
ce denizi görmemiflti. Üzerlerine garip bir duygu geldi. Tam
üç gün, üç gece bol bol uyudular ve yiyip içtiler.
Sonunda bir akflamüstü, günefl batarken denizin dal-
galar›n›n azald›¤›n› duyumsad›lar. D›flar› ç›k›p bakt›lar ve ge-
nifl bir ›rma¤›n a¤z›na girdiklerini gördüler. Kumsalda yüksek
a¤açlar ve onlar›n kökleri aras›nda timsahlar vard›. Kürekler-
deki adamlar, yine gemiyi ›rmaktan yukar› do¤ru götürüyor-
lard›. Sonra bir kumsala geldiler ve durdular.
Tua’yla Asti yeme¤e oturdular. Yemek bitince, iki adam
geldi. Yüzleri örtülüydü. ‹ki sepet tafl›yorlard›. K›y›y› iflaret et-
tiler; Tua orada bir kayan›n üzerinde atefl yand›¤›n› gördü.
Asti:
– Bizim gemiden ayr›lmam›z› istiyorlar, dedi. Gel Kraliçe,
flans›m›z› izleyelim.
Böylece, adamlarla gittiler ve gemiden k›y›ya iskele ba¤-
land›¤›n› gördüler. Adamlar, Tua’yla Asti’ye birer sepet ver-
118
