Köy halk› mezarl›¤a ak›n etti. Tom da büyülenmifl gibi ora-
ya gidip dün gece olanlar› gün ›fl›¤›nda gördü. Dün geceden
bu yana sanki binlerce y›l geçmiflti.
Birinin kolundan çekti¤ini fark edip döndü. Bu, Huckleberry
Finn’di. Kaçamak bir bak›flmadan sonra hemen yüzlerini bafl-
ka yöne çevirdiler. Kimseyi kuflkuland›rmak istemiyorlard›. Oy-
sa, onlarla ilgilenen yoktu.
O s›rada kalabal›kta bir dalgalanma oldu. Ba¤r›flmalar
duyuldu.
— Geliyor! ‹flte o! Muff Potter!
— Bak›n, birden durdu! Geri dönüyor, sak›n kaç›rmay›n!
Tom’un yan›ndaki a¤aca t›rmanm›fl olanlar, Potter’in kaç-
maya yeltenmedi¤ini, flaflk›n ve karars›z göründü¤ünü söyledi-
ler. Oradakilerden biri;
— Amma da yüzsüzmüfl! Yapt›¤›n› görmeye gelmifl, dedi.
fierif, kolundan tutmufl getirirken, Potter’in görünüflü içler
ac›s›yd›. Çevresine korkuyla bak›yordu. Doktorun ölüsünün ya-
n›na gelince titremeye bafllad›. Elleriyle yüzünü kapam›fl h›ç-
k›rarak a¤l›yordu.
— Onu ben öldürmedim! fierefim üzerine yemin ederim!
— Seni suçlayan olmad› ki!
Potter irkildi. Ellerini yüzünden çekince, K›z›lderili Joe’yi
gördü.
— Alçak Joe, hani bana söz vermifltin? Kimseye söyleme-
yecektin...
fierif, b›ça¤› Potter’e do¤ru uzat›p sordu.
— Bu b›çak senin mi?
27
