sallan›yordu. Ifl›ktan rahats›z olduklar›ndan, mumlara sald›rd›-
lar. Becky’nin mumu sönmüfltü. Yarasalar, onlar› bir süre ko-
valad›. Onlardan kurtulmak için, birçok koridora girip ç›kt›lar.
Sonunda bir yer alt› gölünün k›y›s›nda durdular. Becky;
— Ne zamand›r çocuklar›n seslerini duymuyoruz. Galiba
çok uzaklaflt›k, dedi.
— Onlar›n tam alt›nda olmal›y›z.
— Geri dönsek iyi olur Tom. Yolu bulabilir miyiz dersin?
— Buluruz san›r›m. Yarasalar mumlar›n ikisini de söndürür-
se kötü olur. Onlar›n oldu¤u yerden geçmeyelim.
Yürümeye bafllad›lar. Ancak, gelifl yollar›n› bulam›yorlard›.
Tom bile, giderek umursuzlu¤a kap›lmaya bafllam›flt›. Becky
a¤lamamak için kendini zor tutuyordu. Tom’a;
— Yarasalar›n oldu¤u yerden geçelim. Bana gittikçe uzak-
lafl›yormufluz gibi geliyor, dedi.
— Dinle!
Ortal›k çok sessizdi. Soluk al›fllar› bile duyuluyordu. Tom,
bütün gücüyle ba¤›rd›. Sesi, yank›lanarak geri döndü.
— Bunu bir daha yapma Tom. Çok korkunç bir ses!
— Ama ba¤›rmal›y›z. Belki bizi duyarlar.
— Geçti¤imiz yollara iflaret koymam›fl m›yd›n?
— Ne büyük bir aptall›k! Geri dönece¤imizi düflünemedim.
— Kaybolduk Tom! Art›k buradan hiç ç›kamayaca¤›z!
Ötekilerden ayr›lmamal›yd›k.
K›z, yere diz çöküp a¤lamaya bafllad›. Tom, yan›nda otu-
rup ona sar›ld›. Becky de bafl›n› Tom’un omzuna dayad›.
Tom, kaybolduklar› için kendisini suçluyordu. Becky, böyle
konuflmamas›n›, daha iyimser olmaya çal›flaca¤›n› söyledi.
83
