bir fley yoktu. Bugün öyle garip fleylerle karfl›laflm›flt› ki, ar-
t›k her fleyin olabilece¤ine inan›yordu.
Orada öylece beklemenin hiç yarar› yoktu. Alice, üze-
rinde baflka bir anahtar ya da nas›l küçülece¤ini ö¤reten
bir kitap bulma umuduyla masaya döndü. Bu kez, orada
küçük bir flifle buldu (Bu fliflenin biraz önce masan›n üze-
rinde olmad›¤›ndan emindi.). fiiflenin üstünde büyük, süs-
lü harflerle “Beni iç!” yaz›yordu.
“Beni iç!” demek kolayd›, ama Alice bunu hemen içe-
mezdi. Bilgiç bir tav›r tak›narak:
– Önce “zehirli” olup olmad›¤›n› anlamal›y›m, dedi. O,
kendilerine verilen ö¤ütleri tutmad›klar› için, bafl›na kötü ifl-
ler gelen çocuklar›n öykülerini çok dinlemiflti.
Ama fliflenin hiçbir yerinde zehirli oldu¤unu gösteren bir
yaz› yoktu. Biraz tad›na bakt›. Pek hofltu; kiraz tatl›s›, mu-
hallebi, k›zarm›fl hindi gibi kar›fl›k bir tad› vard›. Hepsini
içip bitirdi.
– Ne garip bir duygu, dedi. Galiba küçülüyorum.
Gerçekten de, boyu küçüldükçe küçülmüfl; yirmi befl
santim kadar kalm›flt›. Alice, art›k kap›dan geçebilece¤ini
düflündükçe yüzü sevinçle ayd›nlan›yordu. Acaba daha
küçülür müyüm? diye birkaç dakika daha bekledi. Korkma-
ya bafllam›flt›. “Belki de bir mum gibi eriyip bitiveririm” diye
düflündü. Mum sönerken alevin nas›l oldu¤unu gözünün
önüne getirmeye çal›flt›. Ne yaz›k ki, böyle bir görüntüyü
an›msayam›yordu.
Daha fazla küçülmedi¤ini anlay›nca; hemen güzel bah-
çeye gitmeye karar verdi. Fakat zavall› Alice, kap›ya gitti¤i
zaman anahtar› masan›n üzerinde unuttu¤unu an›msad›.
Ama art›k anahtara boyu yetiflmiyordu. Onu ancak cam-
dan görebiliyordu. Bütün gücüyle masan›n ayaklar›ndan
9
