birine t›rmanmaya çal›flt›; fakat masan›n ayaklar› çok kay-
gand›.
Masan›n üstündeki anahtara ulaflabilmek için, t›rman-
maya çal›flmaktan yorulunca, yere oturup a¤lamaya baflla-
d›. Sonra kendi kendine:
– Böyle oturup a¤laman›n hiç yarar› yok, diye söylendi.
Çok ilginçti; ama bu çocuk, kendi kendine ö¤üt verirdi.
Hatta bazen kendini, gözlerinden yafl getirinceye kadar
azarlad›¤› bile olurdu. Bir keresinde, tek bafl›na oynarken
hile yapt›¤› için, kendi kula¤›n› çekti¤ini an›msad›. Bu küçük
garip k›z, iki kifli gibi hareket etmeye bay›l›yordu.
– fiimdi bunun s›ras› de¤il, dedi. Bahçeye gitmek için
bir yol bulmam gerek.
O s›rada, gözleri masan›n alt›nda duran bir cam kutuya
tak›ld›. Ald›, açt›; içinden, üzerinde “Beni ye!” yaz›l› olan
nefis bir pasta ç›kt›.
– Bunu yemeliyim, dedi. Beni büyütürse anahtara yeti-
flebilirim; küçültürse kap›n›n alt›ndan sürünerek geçerim.
Yani her iki durumda da, güzel bahçeye ulaflabilirim. Han-
gisi olursa olsun...
Bir iki lokma yedi ve merakla bekledi.
– Ne olaca¤›m bakal›m, diyerek anlamak için elini bafl›-
n›n üzerinde tuttu. Hiçbir de¤ifliklik olmad›¤›n› gördü. Pas-
ta yiyen insanda bir de¤ifliklik olmazd› kuflkusuz. Ancak
Alice, garip fleylere öyle al›flm›flt› ki, yaflam›n ola¤an ak›-
fl›n› izlemesi ona pek donuk ve aptalca geldi. Yemeye de-
vam edip bütün pastay› bitiriverdi.
* * *
10
