n› ›s›r›yordu. Asl›nda Herbert da Julie’nin tek dostuydu. Birbir-
lerini görebilmek için âdeta sab›rs›zlan›yorlard›. Her ayr›l›flta
da Julie ba¤›r›yor, a¤l›yor, tepiniyor ve büsbütün huysuzlafl›-
yordu. Herkes, bu iki hayvan›n dostlu¤unu e¤lence etmiflti
kendine. Collins sonucun ne olaca¤›n› merak ediyordu.
– Bu iki hayvan, birbirlerinin moralini düzeltiyorlar. Ama
korkar›m, bir gün bizim küçük maymun, teriyerin gözüne t›r-
m›k at›verecek, diyordu.
Öte yandan Collins, Herbert’tan iyice umudunu kesmiflti.
Hayvan, gün geçtikçe içine kapanmaya ve yabanîleflmeye
bafllam›flt›. Bazen, yan›na yaklaflanlar› ›s›rmaya kalk›yordu.
Collins’in, Parrel denen bir adam› vard›. Leopar e¤iticisiy-
di. Genç bir adamd›. ‹ki leopar› çal›flt›r›yordu. Fakat her defa-
s›nda yan›na iki köpek almay› unutmuyordu. Köpeklerin göre-
vi, bu y›rt›c› hayvanlar e¤iticiye sald›racak olursa, onu koru-
mak için öne at›lmakt›.
Bir ö¤leden sonra Parrel, Collins’e gelerek:
– Acaba, dedi. Bana verebilece¤iniz bir köpek var m›? Be-
nimkilerden biri dün öldü. Bugün çal›flmam gerek. Bir tane
köpek yetmez. Bizimkileri biliyorsunuz; ne yapacaklar› hiç
belli olmaz. Köpeklerimden birini, Pancho bir pençeyle cans›z
yere serdi. E¤er öbür köpek olmasayd›, kesinlikle benim de
iflim tamamd›. Bu Pancho’nun öldürdü¤ü ikinci köpek.
Collins bir an düflündükten sonra:
– Elimde bir teriyer var, dedi. Bilmem ifline yarar m›?
133
