Awake’in batmas›yla ilgili bir röportaj yapmaya geldi. Konufl-
mad›m. Gazeteler ben söylemeden de çok fley yazd›lar. Bir
sabah, felsefe ö¤renimi yapm›fl genç bir adam geldi. Çok
zengindi. Param da yavafl yavafl suyunu çekiyordu. Genç
adam, tam anlam›yla bir deliydi. Güney denizlerinin öyküsü-
nü de¤iflik renkler ve olaylar içinde anlatt›kça, yerinde dura-
maz oluyordu. Sonunda sabr› kalmad›. Özel bir tekne yapt›r-
d›. Çok lüks ve kusursuz bir yatt›.
Bob, yafll› adam›n sözünü kesti:
– Pekâlâ, dedi, hazineyi bulamay›nca ne yapt› adam?
– Hiç, dedi Jacob Bluesse. K›zmad›. Elini omzuma koydu.
“Yol boyunca konuflmalar›na dikkat ettim. Senin tatl› bir uy-
durukçu oldu¤unu anlad›m.” dedi. “Ama” diye ekledi: “Bu yol-
culuk çok hofluma gitti. Ömrünün sonuna kadar sana bakma-
y› vaat ediyorum...” Çok tatl› bir çocuktu. Onu sevmifltim. Ona
her fleyi oldu¤u gibi anlatt›m. Duygulanm›flt›. Bana yard›m
edece¤ini bir kez daha söyledi; fakat zavall›n›n ertesi sabah
yata¤›nda ölü bulundu¤unu ö¤rendim. Yapacak bir fleyim kal-
mam›flt›. New York’a gittim. Oyunuma orada devam ettim.
Baz› kar›fl›kl›klar oldu, ama s›yr›l›p ç›kmay› becerdim. Kalifor-
niya’ya geçtim. Bu, beflinci yolculu¤umdu ve bu adamlar›
kand›rmak öyle kolay olmad›. Önce bütün masraf› benim gör-
memi istediler. Hasta olmufl gibi yapt›m. Ölece¤imi sanarak
telâflland›lar. Hazineyi ellerinden kaç›rmak ifllerine gelmiyor-
du. ‹stedi¤im her fleyi ald›lar. Ben bir kurufl bile harcamad›m.
67
