Dr. Douglas, Ozara’ya dönerek:
– Aya¤a kalk, dedi.
Sonra Curtis’e:
– Cüzam Hastahanesi’nde Japon öldükten sonra kimse
kalmad› san›yordum, dedi. Girmeden önce, her yeri dezen-
fekte ettirin.
Bob, cesaretinin kayboldu¤unu duyumsuyordu. Yaflam›n-
da ilk kez, kendini yorgun ve yaln›z duyumsuyordu. Uçsuz
bucaks›z deniz, tatl› rüzgârlar, gemiler... Bütün bunlar bitmifl-
ti art›k. Elini aln›na götürdü. Yan›k yeri yoklad›. Hiçbir fley du-
yumsamam›flt›.
– Rica ederim beyler, dedi. Biraz izin verin, nefes alay›m.
Cüzam hastal›¤›na tutulduysam bu beni ilgilendirir. Hastal›k,
bizi medenî insanlar gibi görmenize engel mi? Bana iki saat
süre verin. Hemen bu kentten yok olurum. Denize aç›l›r›m.
Beni kimse görmez bir daha...
Doktor Curtis’in yumuflamaya hiç niyeti yoktu.
– Nerede olursan›z olun, dedi.
Doktor, daha flimdiden kendisinden söz eden gazetelerin
kocaman manfletlerini görür gibiydi. Kenti büyük bir felâket-
ten kurtarm›fl koruyucu bir melek gibi duyumsuyordu kendini
Curtis denen bu adam.
Komiser:
– Götürün onlar›, diye emretti.
‹ki polis memuru coplar› havada, Bob’la efendisinin yan›na
92
