Korktu¤unu belli eden bir hâli yoktu. ‹kisi de bir anda cans›z
birer biblo olmufllard›.
Birden kedinin duruflu de¤iflti. Kuyru¤u düzenli bir hare-
ketlerle sa¤a sola gidiyordu. Sonra a¤›r a¤›r ilerledi. Kufla
yaklafl›nca, yine hareketsiz kald›. Ama kuyru¤u daha h›zla gi-
dip gelmeye bafllam›flt›.
Gözleri, iri zümrüt tanelerine benziyordu.
Coco bir insan gibi ölümü tam anlam›yla flekillendiremi-
yordu. Fakat kendisi için, her fleyin bitece¤i an›n yak›n oldu-
¤unu duyumsuyordu. Kedinin atlamaya haz›r oldu¤unu görü-
yordu. Kendisini tutmak istemesine karfl›n, ba¤›rmadan ede-
medi.
– Coco!... Coco!...
Bu ba¤›r›fl›yla sanki, “Ben minik bir yarat›¤›m. Beni para-
lamak isteyen korkunç bir canavar karfl›mda duruyor. Yafla-
mak istiyorum. Dünyay› seviyorum. Onun için yard›ma ça¤›-
r›yorum, imdat!... ‹mdat!... Ben Coco’yum, Coco. Herkes be-
ni tan›r... Ben Coco’yum...” demek istiyordu.
Korkusunu yendikten sonra, Coco kendini toparlad›. Pen-
cerenin kenar›na iyice yerleflti. Olacaklar› beklemeye baflla-
d›. Kediyse, insan sesi duyunca bir an flafl›rm›flt›. Atlamaktan
vazgeçmifl, karn›n› iyice yere yap›flt›rm›fl, çevreyi dinliyordu.
Coco da bütün cesaretini toplam›flt›.
– Cehenneme kadar yolun var!... diye ba¤›rd›.
Kedi yine duraksad›. Bu insan sesinin, karfl›s›ndaki kufl-
96
