kitapta da gözlerimin önüne geldi.
Adam onun sinirlerini yat›flt›rmak için:
– Hayal, dedi.
K›z, bo¤uk bir sesle yan›t verdi:
– Hayal de¤il. Kitab›n her sayfas›nda kocaman kocaman
kara harflerle “tabut” sözcü¤ü yaz›l›yd›, yemin ederim. Bu ge-
ce, sokakta da üzerime do¤ru bir tabut getirdiler.
Adam:
– Bunda flafl›lacak bir fley yok ki!... Benim yan›mdan da
çok tabut geçmifltir, dedi.
K›z:
– Ama gerçek tabutlar. Bu öyle de¤ildi ki...
Sütunun arkas›nda gizlenip onlar› dinleyen Charley, k›z›n
bu sözlerini duyunca ürperdi.
Genç bayan, yan›ndaki adama:
– Onunla nazik konuflunuz. Zavall›c›k. Baksan›za, buna
çok gereksinimi var, dedi.
Nancy ba¤›rd›:
– Sizin kibirli dindar kiflileriniz, beni bu geceki hâlimle gör-
selerdi, bafllar›n› havaya dikip alevlerden, güç almalardan
söz ederlerdi. Ah bayanc›¤›m, niçin Tanr›n›n sevgili yarat›kla-
r› olduklar›n› iddia edenler, bizim gibi zavall› sefillere karfl› si-
zin gibi davranm›yorlar?
Yafll› adam, Nancy’ye yine sordu:
– Geçen pazar gecesi neden gelmediniz?
Nancy:
– Gelemezdim. Çünkü Bill d›flar› ç›kmama izin vermedi.
133
