T‹FÜS SALGINI
K›fl, henüz sona ermiflti ki, Lowood’da salg›n hastal›k bafllad›. So-
¤uk geçen bir k›fl ve kötü yemekler yüzünden ö¤renciler zay›f düflmüfl-
lerdi: Tifüs, birbiri ard›nca, seksen k›zdan k›rk-k›rk befl kadar›n› yata¤a
düflürdü. O bahar, hastalanan k›zlardan ço¤u öldü. Ö¤retmenler, gece
gündüz çal›fl›yorlard›. Art›k derslere girmiyorlard›. Hastal›¤a yakalan-
mam›fl olanlarsa, istedi¤ini yapabiliyordu. Günlerimizi k›rlarda geçiri-
yorduk. fiimdi Mr. Brocklehurst’ten korkmam›za da gerek kalmam›flt›;
çünkü okulun yak›n›na bile gelmiyordu.
Helen, o zaman da çok hastayd›. Hastal›¤› tifüs de¤ildi; fakat çok
önemli oldu¤unu biliyordum. Baz› geceler; öksürü¤ünü duyar gibi olu-
yordum.
Haziran bafllar›nda bir akflam, ön kap›n›n d›fl›nda doktorun araba-
s›n› gördüm. “Biri çok hasta olmal›. Dr. Bates (Beyts) genellikle bu sa-
atte gelmez.” diye düflündüm.
Garip bir önseziyle Helen’› düflündüm. Koflup ö¤retmenlerden biri-
ne:
– Bu kadar geç bir saatte, doktorun arabas› neden burada? Yoksa
Helen’› m› görmeye geldi? diye sordum.
– Evet. Doktor, onun aram›zda fazla kalmayaca¤›n› söylüyor.
– Gidip onu görebilir miyim?
21
