– Bana her zaman iyi davranm›flt›r, diye yan›t verdi. Uzun zaman-
d›r onun yan›nda çal›fl›yorum. Ama baz› insanlar, biraz garip oldu¤unu
söylerler.
– Neden?
– Bunu anlatmak çok zor. Onunla konuflurken gülüp gülmedi¤in-
den hiç emin olamazs›n. Bazen çok ciddî görünür ve birdenbire güler.
Bazen de, k›zg›n m› yoksa memnun mu oldu¤unu bilemezsin. Fakat iyi
bir efendidir ve onu severim.
Bu s›rada, Thornfield’›n üçüncü kat›na gelmifltik. Buradaki odalar,
evin öbür bölümlerindeki odalardan çok de¤iflikti. Bunlar, daha küçük
ve karanl›kt›. Hatta, biraz ürkütücüydü bile diyebilirim.
– Burada kimse yat›yor mu? diye sordum.
Mrs. Fairfax:
– Hay›r. Hizmetçiler evin öbür taraf›nda kal›rlar. E¤er Thornfield’da
bir hayalet olsayd›, her hâlde burada yaflard›, diyerek güldü.
Birdenbire garip ve korkunç bir ses duydum. Bu, ne bir gülüfl ne de
a¤lamayd›. Bir an için durdu, ama sonra yine bafllad›.
– Mrs. Fairfax! diye hayk›rd›m. O korkunç ses de neydi? Siz de
duydunuz mu? Kimdi o?
– Oh, hiçbir fley de¤il, dedi. Hizmetçilerden biriydi herhâlde.
Hiç korkmufl gibi görünmüyordu.
– San›r›m o, Grace Poole (Greys Pul)’un sesiydi, diye devam etti.
K›zlara dikifle yard›m etmek için, bazen buraya gelir. Eminim ki oydu.
Ses yine, bu kez daha yavafl olarak geldi; hâlâ ürkütücüydü. Bu bir
çeflit gülmeydi, fakat içinde mutluluk olmayan bir gülme. Sonra önümüz-
deki kap› aç›ld› ve d›flar›ya, otuz-k›rk yafllar›nda bir kad›n ç›kt›. Bu, k›z›l
saçl›, fliflman ve hiç de garip ya da korkunç görünmeyen bir kad›nd›.
Mrs. Fairfax:
– Çok fazla gürültü yap›yordun Grace. Sana söylediklerimi unutma,
dedi ve bana dönerek konuyu de¤ifltirdi.
Böylece, afla¤› inene kadar Adéle hakk›nda konufltuk.
* * *
27
