da gülüp e¤lenirken, bizleri bir hafta üzüntü içinde b›rakma-
ya nas›l gönlünüz raz› oldu? Hiç de¤ilse yaflad›¤›n›z› bildiren
bir ipucu b›rakabilirdiniz, dedi.
Mary de onu onaylad›.
— Evet Tom, böyle yapsayd›n›z iyi olurdu. Belki düflüne-
medin.
— Akl›na gelse, haber b›rak›r m›yd›n Tom? Gerçekten ya-
par m›yd›n bunu, diye sordu teyzesi.
— Bilmem ki? O zaman her fley altüst olurdu.
— Hiç de¤ilse bunu düflünecek kadar beni sevdi¤ini san›-
yordum.
— Tom’un düflüncesizli¤i. Bilirsin ne telafll› oldu¤unu, dedi
Mary.
— Sid olsa düflünürdü. Gün gelecek, teyzeni daha çok
sevmedi¤in için piflmanl›k duyacaks›n.
— Teyzeci¤im, seni çok sevdi¤imi biliyorsun!
— Nereden bilece¤im?
— Haber b›rakmay› düflünebilsem iyi olurdu. Ama seni
düfllerimde görüyordum.
— Bunu bir kedi bile yapabilir. Yine de hiç yoktan iyidir.
Düflünde neler gördün bakal›m?
— Çarflamba gecesi gördü¤üm düfl flöyleydi: Yata¤›n ya-
n›nda oturuyordun. Sid’le Mary yan›ndayd›. Joe Harper’in an-
nesi de buradayd›.
— Evet, gerçekten buradayd›. Baflka neler gördün?
— Pek iyi an›msam›yorum.
46
