fiimdi s›ra flekerleri yemeye gelmiflti. Bu, biraz gürültü
ve kargaflaya neden oldu. Büyük kufllar bunlar›n tad›n› bi-
le anlayamad›klar›ndan yak›n›rken, küçük kufllar›nsa bo-
¤az›na kaçm›flt›. Öbürleri onlar›n arkalar›na vurmak zorun-
da kal›yorlard›.
Bu ifl de bittikten sonra, halka hâlinde oturdular ve fa-
reden, kendilerine bir öykü anlatmas›n› istediler.
Alice:
– Bana kendi öykünüzü anlatacakt›n›z hani? dedi.
Fare, Alice’e dönerek:
– Öyküm uzun ve ac›kl›d›r, dedi.
Alice, farenin kuyru¤una flaflk›nl›kla bakarak:
– Gerçekten de uzun bir kuyru¤unuz var! Ama niye
ac›kl› diyorsunuz, onu anlayamad›m? dedi.
Fare öyküsünü anlatmaya bafllam›fl, fakat Alice öyküyü
dinlerken düflüncelere dalm›flt›. Fare bunu anlay›nca sert
bir sesle:
– Sen beni dinlemiyorsun! Ne düflünüyorsun? diye sor-
du.
– Özür dilerim. Lütfen devam edin, diye yan›t verdi Alice.
Fare çok k›zm›flt›:
– Hay›r! Devam etmeyece¤im, diyerek yerinden kalkt›.
Anlatt›klar›m› dinlememekle bana hakaret ediyorsunuz!
Zavall› Alice kendini savunmaya çal›flt›:
– Öyle bir fley demek istemedim! Fakat siz öyle al›n-
gans›n›z ki!...
Fare yan›t olarak yaln›zca homurdand› ve yürüyüp gitti.
Alice arkas›ndan ba¤›rd›:
– Ne olur, gelip de öykünüzü bitirin! Ötekiler de yinele-
diler:
– Ne olur! Ne olur!
20
