Gözleri bir çocuk gözünden daha küçüktü. Alice, bebe¤in
bak›fl›n› hiç be¤enmedi, sonra: “Belki a¤l›yordur.” diye dü-
flündü. Gözlerine bakt›:
– Bir damla yafl yok gözlerinde! E¤er domuz oluyorsan
flekerim, benim seninle bir ilgim kalamaz... Seni eve götür-
sem sonra ne yapar›m?
Derken bebekten ç›kan güçlü bir homurtu, Alice’i kor-
kuttu. Bebe¤in yüzüne bakt›. Bebek gerçekten de bir do-
muz olmufltu. Onu art›k kuca¤›nda tafl›mas› bir saçmal›k
olurdu.
Küçük hayvan› yere b›rakt›. Küçük hayvan z›playa z›p-
laya ormana do¤ru gitti. Onun ormana gitmesiyle Alice, bü-
yük bir rahatl›k duydu.
“E¤er büyüseydi, çok çirkin bir insan olacakt›; ama flim-
di flipflirin bir domuz oldu...” diye düflündü.
O s›rada, birkaç metre ileride, bir a¤aç dal›na oturmufl
Cheshire kedisini görünce ürperdi. Kedi gülümsedi.
Alice, “‹yi kalpli bir kediye benziyor. Ama yine de pen-
çeleri büyük... Sayg›l› davranmam gerekir” diye düflündü
ve yüksek sesle devam etti:
– Lütfen, ne tarafa gitmem gerekti¤ini söyler misiniz?
– Bu, nereye gitmek istedi¤inize göre de¤iflir, dedi ke-
di.
– Nereye olursa...
– Öyleyse hangi yoldan giderseniz gidin.
– Bir yere varabileceksem...
– Yeteri kadar yürürsen elbette bir yere var›rs›n.
Kedi hakl›yd›. Bu konuda konuflulacak bir fley kalmad›-
¤›ndan, baflka bir konuya geçti.
– Burada nas›l insanlar yaflar? diye sordu Alice.
Kedi bir pençesini kald›rarak:
39
