Alice, söylenenlerden hiçbir fley anlam›yordu. Bununla
birlikte, güvercin sözünü bitirmeden soru sorma olana¤› ol-
mad›¤›n› da görüyordu. Güvercinse sözlerine devam etti:
– Kuluçkaya yatmak yeter derecede bir eziyet de¤ilmifl
gibi, bir de gece gündüz y›lanlar› gözetle... Son üç gecedir,
de¤il uyumak, bir kere bile gözümü k›rpmad›m.
Yavafl yavafl güvercinin neden söz etti¤ini anlamaya
bafllayan Alice:
– Üzüldüm, bu kadar s›k›nt› çekti¤inize, dedi.
Ç›¤l›k gibi bir sesle devam etti güvercin:
– Ormandaki en yüksek a¤ac›n tepesine ç›kt›m, tam bi-
raz rahat edece¤im derken bu sefer de gökten inmeye
bafllad›lar. Pis y›lan!...
– Fakat ben gerçekten y›lan de¤ilim, ben...
– Nesin öyleyse? Yalan söylüyorsun!
Alice, o günkü de¤ifliklikleri düflünerek çekingen:
– Ben küçük bir k›z›m, dedi.
Güvercin nefret dolu bir sesle:
– Do¤rusu güzel bir masal... dedi. Ama benim gördü-
¤üm küçük k›zlar›n hiçbirinde sendeki gibi bir boyun yoktu.
Hay›r, hay›r, sen bir y›lans›n! ‹nkâr etmeye çal›flma. Ner-
deyse, bana ömründe hiç yumurta yemedi¤ini söyleyecek-
sin!
Daima dürüst olan Alice:
– Tabi ki yumurta yedim, dedi. Küçük çocuklar da y›lan-
lar kadar yumurta yer...
– ‹nanm›yorum! Ama yiyorlarsa onlar da bir çeflit y›lan
say›l›r!
Alice, akl›nda yepyeni bir düflünce uyand›¤› için sustu.
Bundan yararlanan güvercin:
– Sen de yumurta ar›yorsun, bunu biliyorum. Ama art›k
33
