– Bu tarafta bir flapkac› oturur, dedi. Sonra öteki pençe-
sini kald›rarak, gösterdi:
– Bu tarafta da bir Mart Tavflan› vard›r. ‹kisi de delidir.
Hangisine istersen git.
– Ben delilerin içine gitmek istemiyorum ama.
– Bu senin elinde olan bir fley de¤il ki! Burada hepimiz
deliyiz, sen de delisin.
– Nereden ç›kar›yorsunuz benim deli oldu¤umu?
– Deli olmasayd›n›z burada bulunmazd›n›z.
– Bugün Kraliçe’yle kriket oynayacak m›s›n?
Kedi:
– Çok isterdim, ama davetli de¤ilim, dedi ve ekledi.
– Beni burada bulabilirsin. Kedi bunlar› söyledikten
sonra, birdenbire yok oluverdi.
Alice flafl›rmad›, art›k böyle fleylere al›flm›flt›. Dalg›n
dalg›n kedinin az önce oturdu¤u dala bakmaya bafllad›.
Kedi birden yine orada beliriverdi:
– Az kals›n unutuyordum. Çocuk ne oldu?
Alice çok normalmifl gibi sakin sakin:
– Domuz oldu!...
– Ben de öyle düflünmüfltüm, dedi kedi ve tekrar yok ol-
du.
Alice, kedinin yeniden gelece¤i umuduyla biraz bekle-
di; fakat kedi gözükmedi. Alice de, Mart Tavflan›’n›n otur-
du¤u tarafa do¤ru gitti.
– Mart Tavflan› daha ilginç olmal›. fiimdi mart ay›nda ol-
mad›¤›m›za göre, belki de o kadar deli de¤ildir. Bu arada
kedi, yine bir a¤aç dal›na oturmufl, kendisine gülümsüyor-
du:
– Domuz mu demifltin, yoksa domuzcuk mu?
– Domuz, demifltim. Böyle bir görünüp bir kaybolmaz-
40
