tanesi de kendi burnuna çarpt›.
Düfles m›r›ldand›.
– Herkes kendi ifline baksayd›, bu dünya daha h›zl› dö-
nerdi.
Alice, bilgisini gösterebilece¤i için sevinçli bir hâlde sö-
ze girdi:
– Hiç de iyi olmazd›. O zaman hepimiz gece gündüz
çal›flmak zorunda kal›rd›k. Dünya, kendi ekseni etraf›nda-
ki turunu yirmi dört saatte mi tamamlar, yoksa on iki saat-
te mi?
– Beni s›kmay›n lütfen; rakamlar›n içinden hiç ç›ka-
mam. Düfles, bunlar› söyledikten sonra çocu¤a ninni söy-
lemeye bafllad›. Her dizenin sonunda, çocu¤u bir kere flid-
detle sall›yordu. Çocuk da devaml› a¤l›yordu. Ninni bittik-
ten sonra düfles:
– Al, fluna biraz da sen bak! diyerek çocu¤u Alice’e at-
t› ve devam etti:
– Kraliçe beni kriket oynamaya davet etmifl. Benim ha-
z›rlanmam gerek...
Alice, çocu¤u güçlükle yakalayabildi. Zavall› çocuk bir
buhar makinesi gibi soluyordu. Çok garip bir çocuktu. Hiç
durmadan kollar›n› ve ayaklar›n› sall›yordu.
Alice, çocu¤u, k›m›ldamas›na olanak vermeyecek fle-
kilde kollar›yla s›ms›k› sar›p aç›k havaya ç›kard›.
– E¤er ben bu çocu¤u al›p götürmezsem, bunlar›n elin-
de ölecek. Onu burada b›rakmak bir cinayet olur.
Çocuk, yan›t olarak homurdand›.
Alice:
– Homurdanma! Böyle konuflulmaz, dedi.
Tekrar homurdand› çocuk. Alice ona kayg›yla bakt›.
Kuflkusuz, çocu¤un burnu normalden çok daha kalk›kt›.
38
