ha y›lan olmuflsun, ha küçük bir k›z... Benim için hiçbir far-
k› yok, dedi.
– Benim için fark eder ama! Üstelik yumurta aram›yor-
dum ben. Öyle olsa bile seninkini istemem. Zaten çi¤ yu-
murta yiyemem.
– Öyleyse çekil git! diyen güvercin, yuvas›na döndü.
Alice, yine bafl›n› a¤açlar›n aras›na sokmak için u¤rafl-
maya koyuldu. Alice, durmadan oraya buraya tak›lan boy-
nunu kurtarmaya çal›fl›yordu.
Bir süre sonra, mantar parçalar›n› hâlâ elinde tuttu¤u-
nu fark etti. Birer lokma ›s›rarak kendini normal boyuna ge-
tirmeyi baflard›.
Kendi boyunu kaybedeli öyle uzun zaman olmufltu ki;
önce kendinde bir gariplik hissetti, fakat birkaç dakika için-
de bu durumuna da al›flt›.
Kendi kendine söylendi:
– Ne garip fleyler oldu. Hiçbir zaman bir dakika sonra
ne olaca¤›n› bilmiyorum. Neyse, sonunda gerçek boyuma
gelebildim; flimdi s›ra o güzel bahçeye gitmekte. Bunu na-
s›l yapaca¤›m?
Kendi kendine böyle konuflurken, kap›s› aç›k duran bir
bahçenin önüne gelmiflti. ‹çerde, bir buçuk metre yüksekli-
¤inde, küçük bir ev vard›.
– Acaba burada kim oturuyor? diye düflündü. Oraya, bu
boyumla gidemem. Herkes benden korkar, diyerek biraz
mantar yedi ve yirmi befl santim oluncaya kadar küçüldü.
* * *
34
