flark›s›n› çalmaya bafllad›.
Herbert yine susuyordu. Armando biraz durduktan sonra
“Old Kentucky Home” (Old Kentaki Hom) flark›s›n› çalmaya
koyuldu. Duyan herkesin gözlerini yaflartan bu flark›, Her-
bert’› da duyguland›rm›flt›. Hafif bir ulumaya benzeyen sesini
tatl› melodiye uydurdu. Kendini tutamam›flt›.
– Ha, ha, ha... Sonunda anlaflaca¤›m›z› biliyordum, dedi
Armando.
O s›rada birisi hiddetle kap›ya vurdu. Yan kamaradaki yol-
cu gürültüden uyuyamad›¤› için flikâyet ediyordu.
– Haydi bakal›m, dedi Armando. Bugünlük bu kadar yeter.
Seni kamarada uyutaca¤›m› san›yorsan aldan›yorsun. Her
yere pirelerini saçars›n.
Dü¤meye bas›p kamarotu ça¤›rd›. Gelen adama Herbert’›
verip ambar k›sm›nda köpeklere ayr›lan yere götürmesini
söyledi.
Herbert hiç direnmedi. Ama bu adam›, hiçbir zaman seve-
meyece¤ini biliyordu art›k. Zaman geçtikçe yeni sahibini da-
ha iyi tan›yacakt›. Armando’nun pis bir macerac›dan baflka
bir fley olmad›¤›n› da anlayacakt›. Adamda soyluluk diye bir
fley yoktu. Bütün eski efendilerden, özellikle sevgili Bob
Drunky’den çok baflkayd›. Armando, insafs›z, gaddar, kötü
yürekli biriydi... Küçüklü¤ünde, koleji bitirmeden bir ›slahevi-
ne kapat›lm›flt›. Oradan Victor Collins (Vikt›r Kolins) adl› bir
adam onu ç›karm›flt›. Collins hayvan terbiyecisiydi. Bu yoldan
106
