üzere Noah Claypole’un peflinden mutfa¤a dald›.
Charlotte Noah’a:
– Ateflin yan›na gel. Beyefendinin kahvalt›s›ndan sana
güzel bir parça sucuk ay›rd›m. Oliver, Bay Noah’›n arkas›n-
daki kap›y› kapat ve ekmek tavas›n›n kapa¤›na koydu¤um k›-
r›nt›lar› ye. ‹flte çay›n. Al götür, o sand›¤›n üzerine koy, orada
iç. Çabuk ol. Çünkü dükkâna senin bakman gerekiyor. Duy-
dun mu? dedi.
Noah Claypole at›ld›:
– Duydun mu, düflkünler evi köpe¤i?
Charlotte Noah’› uyard›:
– Noah, neden ona öyle bir ad takt›n? Neden onu rahat
b›rakm›yorsun?
Noah yoksul çocu¤uydu; ama bir düflkünler evi öksüzü
de¤ildi. Çok zor geçinseler bile, ana babas›n›n kim oldu¤unu
biliyordu. Anas› bir çamafl›rc›, babas›ysa ordudan at›lm›fl,
sarhofl bir erdi. O güne kadar öteki çocuklar ona hep kötü
davranm›fllard›. Noah onlara hiç karfl›l›k vermemiflti. Art›k eli-
ne bir olanak geçmiflti. Oliver gibi kendinden daha kötü du-
rumda olan bir çocuk karfl›s›na ç›km›flt›. Art›k o da h›nc›n› Oli-
ver’dan alabilirdi.
* * *
21
