Fagin, Oliver’› bir hafta boyunca eve hapsetti. Ona, yan›n-
dan kaçan çocuklar› nas›l ast›rd›¤›n› anlatt›. Bütün bu çocuk-
lar›n öyküleri birbirinden korkunçtu. Ona, çocuklar›n korkunç
ölümlerinden söz ederken, böyle bir ölümün onun bafl›na gel-
memesi için dua etti¤ini de sözlerine ekledi.
Zavall› Oliver kaçamad›. Çocuk, sabah›n erken saatlerin-
den gece yar›s›na kadar yaln›z kalm›flt›. Bu arada, o iyi dost-
lar›n› an›msad›. Kendisi hakk›nda kötü düflüneceklerine ina-
nan Oliver, gerçekten çok üzüntülüydü.
So¤uk, ya¤›fll› bir gecede, Fagin evden ayr›ld›. Karanl›k
bir soka¤a sapt› ve baflka bir evin kap›s›n› çald›. Bu ev de
ötekisi gibi eski ve kirliydi.
‹çerdeki adam›n sesi duyuldu:
– Kim o?
– Bill, benim ben, flekerim.
Beyaz köpek havlaya havlaya geldi.
– ‹çeri gir. Yat, dedi Sikes köpe¤e.
– Ah, Nancy de buradaym›fl.
Nancy’nin öfkesi geçmiflti.
– Otur. Ateflin yan›na gel.
Fagin zay›f, kemikli ellerini ateflin üzerinde tutarak:
– Çok so¤uk, sevgili Nancy, dedi.
Bir süre, üçü de içkilerini içerek sessizce oturdular. So-
nunda Sikes sessizli¤i bozdu:
– Evet, art›k ifl konuflabiliriz. Fagin, ne söyleyeceksen
söyle.
80
