D’Artagnan oradan en zarars›z biçimde ayr›lman›n
yolunu bulmaya çal›flt›. Tam o s›rada, Aramis’in, ayakla-
r›n›n dibine bir mendil düflürdü¤ünü gördü. E¤ilip silâh-
florun aya¤›n›n dibinden mendili ald› ve ona verdi.
– Bu mendilin sizin oldu¤unu san›yorum bay›m, de-
di. Çok güzel bir mendil bu. Eminim ki, onu kaybetmek
hoflunuza gitmezdi.
Mendil gerçekten de çok güzeldi. Ama çok da zarifti.
Bu, bir kad›n mendiliydi. D’Artagnan bunu çok geç anla-
m›flt›. Aramis k›zard›. Mendili genç adam›n elinden h›z-
la çekti.
– Yan›l›yorsunuz, dedi. Bu mendil benim de¤il. Be-
nim mendilim cebimde.
Bunu söyledikten sonra kendi mendilini ç›kard›. Gü-
zel, ama sa¤lam ve kal›n bir mendildi bu. D’Artagnan bu
kez ne söyleyece¤ini bilememiflti.
Yine bir tart›flma bafllad›. Sonundada, düello için sa-
at ikide M. Tréville’in kona¤›nda karfl›laflmak üzere söz-
lefltiler.
‹ki genç selâmlaflt›lar. Sonra Aramis Lüksemburg’a
giden soka¤a yöneldi. D’Artagnan da Carmes-Descha-
ux yolunu tuttu. Kendi kendine söyleniyordu:
“Geriye dönüfl yok. Ama öldürülsem bile bir silâhflor
taraf›ndan öldürülece¤im.”
* * *
38
