için saat birde Lüksemburg’da olaca¤›na söz verdi. Son-
ra düflman›n› aramaya bafllad›. Ama çabalar› fayda et-
medi. Adam› bulamam›flt›.
D’Artagnan, yüre¤inin çarp›nt›s› ve heyecan› geçin-
ce; bafl›na gelenleri sakin bir flekilde düflünmeye baflla-
d›. Saat on birde M. Tréville’den çabucak ayr›lmakla ka-
bal›k etmiflti. Ayr›ca, kendisini kral›n sevdi¤i ve bütün
ötekilerden üstün tuttu¤u en iyi iki silâhfloruyla yapaca¤›
iki düello beklemekteydi.
“Ne ç›lg›nl›k bu yapt›¤›m!” dedi kendi kendine. “fiu
cesur ve zavall› Athos omzundan yaral›yd›. Ben de kal-
k›p ona çarpt›m. fiaflt›¤›m tek fley, beni hemen öldürme-
mesi. Hakk› da vard› buna. Onun nas›l da can›n› yakt›m
kim bilir? Porthos’a gelince, evet Porthos... Gerçekten
bu daha tuhaf...”
Genç adam, çevresinde kimsenin olup olmad›¤›na
bakt›ktan sonra kendi kendine gülmeye bafllad›.
Yürüye yürüye Aiguillon (Egüiyyon) Oteli’nin yak›nlar›-
na varm›flt›. Otelin önünde Aramis’i gördü. Aramis, kral›n
koruyucular›ndan üçüyle konufluyordu. Aramis de D’Ar-
tagnan’› gördü. Ama M. Tréville’in daha o sabah bu genç
adam›n önünde kendilerine ba¤›rd›¤›n› unutmam›flt›. Bu
yüzden ona görünmek istemiyordu. Ama D’Artagnan ter-
sine, sevimli olmaya çal›flarak en hofl gülümsemesiyle,
yerlere kadar e¤ilip selâm verdi. Aramis selâma karfl›l›k
verdi, ama gülümsemedi. Dört adam da susmufltu.
37
