tebeflir gibi birçok tafl›n maddesini
oluflturan kalsiyum oksit.
kireç gibi ol-
mak
korku, heyecan vb. nedenlerle yü-
zü bembeyaz kesilmek.
kireçlenme
a.
1.
Kireçlenmek eylemi.
2.
anat.
Organik dokular›n içinde kalsiyum
tuzlar›n›n birikmesi durumu.
kireçlenmek
(
nsz.)
1.
Kireç dökülmek, sa-
ç›lmak, bulaflmak.
2.
Kireç sürülmek.
3.
anat.
(kalsiyum tuzlar› için) Organik
dokular›n içinde dokunun görevini ak-
satacak biçimde birikmek.
4.
(kazan,
kap için) ‹çinde kireç tortular› oluflmak.
kireç tafl›
a. yerb
. Kireç elde etmekte kulla-
n›lan kalsiyum karbon tuzundan birle-
flik tortul kayaç, kalker.
kiremit
a. Yun
. Yap›lar›n çat›s›n› örtmekte
kullan›lan, piflmifl balç›k levha.
kiremit rengi
a
.
1.
Kahverengiye çalan ko-
yu k›rm›z› renk
. 2.
ön a
. Bu renkte olan.
kirifl
a
.
1.
Ok yay›n›n iki ucunu birlefltiren
esnek ba¤.
2.
Baz› telli çalg›larda ve ra-
ketlerde hayvan ba¤›rsa¤›ndan yap›lm›fl
tel.
3.
mim
. Yap›larda ahflap, metal ya
da betonarmeden yap›lm›fl, uzun ve ya-
tay tafl›y›c› öge.
4.
mat
. Bir e¤rinin iki
noktas›n› birlefltiren do¤ru parças›.
kirlenmek
(
nsz.)
1.
Kirli duruma gelmek,
pislenmek.
2.
mec
. Onuruna, sayg›nl›-
¤›na leke düflmek.
kirletmek
(-i
)
1.
Kirli duruma getirmek,
pisletmek.
2.
Küçük ya da büyük ab-
destini yapmak, pislemek:
Çocuk alt›n›
kirletmifl
.
3.
At›klarla do¤ay› yaflanmaz
duruma getirmek.
4.
mec
. Onuruna,
sayg›nl›¤›na zarar verecek bir suç yük-
lemek; lekelemek.
kirli ç›k›
a
. Yoksul göründü¤ü hâlde çok
paras› olan kifli.
kirli kan
a. anat
. Toplardamarlar›n kalbe
getirdi¤i kan.
kirpi
a. hayb
. Kirpigillerden, s›rt› dikenlerle
kapl› memeli hayvan.
kirpik, -¤i
a.
Göz kapa¤›n›n kenar›ndaki k›l-
lar ya da bu k›llardan her biri.
kirve
a. hlk
. Çocu¤un sünnet harcamalar›-
n›n bir bölümünü üstlenen, sünnet s›ra-
s›nda çocu¤u tutan ve babadan sonra
çocuk üzerinde en büyük hak sahibi sa-
y›lan kifli.
kispet
a.
Ar. sp.
Ya¤l› güreflte pehlivanlar›n
giydikleri, belden bald›ra kadar uzanan,
dar paçal› meflin pantolon.
kist
a. Fr. t›p
‹çinde ya¤, s›v› ya da yar› s›v›
bir madde bulunan patolojik torba.
kifli
a
.
1.
‹nsan, flah›s, kimse
. 2.
dlb.
Çe-
kimli eylemlerde ve ad›llarda konuflan,
dinleyen ve sözü edilen varl›k; flah›s:
ben (1. tekil kifli), sen (2. tekil kifli), o
(3. tekil kifli), biz (1. ço¤ul kifli), siz (2.
ço¤ul kifli), onlar (3. ço¤ul kifli).
kifli ad›l›
a dlb.
Kifli adlar›n›n yerine kulla-
n›lan ad›l, zamir:
ben, sen, o, biz
,
siz,
onlar, kendi
.
kifli eki
a. dlb
. Çekimli eylemlerde kifliyi
gösteren ek, flah›s eki:
geliyor-um, geli-
yor-sun, geliyor-uz, geliyor-sunuz, geli-
yor-lar
.
kiflilefltirme
a. ed.
Cans›z varl›klar› ya da
hayvanlar› insanm›fl gibi gösterme,
canland›rma sanat›.
kiflilik, -¤i
a.
1.
Bir kimseye özgü belirgin
özelliklerin bütünü, flahsiyet.
2.
‹nsan-
lara yak›flacak durum ya da davran›fl.
3.
ön a
. Belirtilen say›da kifliyi alacak ya
da kifliye yetecek miktarda olan:
Üç ki-
flilik yerimiz var
.
kiflilik kazanmak
be-
lirgin özellikler edinerek öz yap›s›n›
oluflturmak.
kiflio¤lu
a
. ‹nsano¤lu, insan.
kiflisel
ön a.
Kifliyle ilgili, kifliye özgü, flah-
si.
kifli zamiri
a. dlb
. Kifli ad›l›.
kiflnemek
(
nsz.)
(at için) Türüne özgü bir
ses ç›karmak, ba¤›rmak.
kiflnifl
a. bitb.
1.
Maydonozgillerden, beyaz
ya da pembe çiçekli, tüysüz, bir y›ll›k
otsu bitki.
2.
Bu bitkinin bahar olarak
kullan›lan meyvesi ya da tohumu.
kitabe
a. (kita:be) A
r
. esk
. Yaz›t.
kireçlenme
kitabe
388
Emel-Zuhal Sözlük-Harfler 21/07/2010 20:59 Page 388
