gösterirdi. Kaptan Bennet’› belki de can›ndan çok seviyordu.
Onun için kendini duraksamadan tehlikeye atard›. Fakat flim-
di, Bennet onun için uzak bir an›yd›. fiimdi, flu dudaklar›n› tat-
l› tatl› flap›rdatarak gün boyunca biras›n› yudumlayan, yumu-
flak bak›fll› gemiciyi seviyordu.
Ozara’ya gelince... Herbert, onun için, ne yaz›k ki, ayn›
fleyleri düflünemiyordu. Ozara’n›n flanss›zl›¤› zenci olmas›y-
d›. Ona göz yummaya çal›fl›yordu. Bob’la beraber onu da be-
nimsemesi gerekiyordu.
Ozara, efendisine “sahip” diyordu. Öteki zencilerin de
baflka beyaz adamlara böyle dediklerini çok duymufltu Her-
bert. Gemide herkes Kaptan Bennet’a böyle derdi. Herbert’›n
bir süre sonra tan›flaca¤› Kaptan Arthur da, Bob’a “kamarot”
diyordu. Gemi subaylar›yla gemiye binen yolcular da Bob’a
ayn› flekilde sesleniyorlard›. Yeni efendisinin kamarot oldu¤u-
nu anlam›flt› Herbert. Art›k onu, o adla anacakt›.
Bir yandan Bob da Herbert’a bir ad ar›yordu. Ad› ne olma-
l›yd› Herbert’›n? Gemi hareket etmiflti. Ertesi akflam, Bob yi-
ne koltu¤una çökmüfl, biras›n› yudumlarken Ozara da efendi-
sinin ayakkab›lar›n›n ba¤›n› çözüyordu.
Herbert da yere uzanm›fl, bafl›n› Bob’›n dizine dayam›flt›.
Kulaklar› dik, gözleri p›r›l p›r›l, çevreyi dinliyordu. Kuyru¤uyla,
tempo tutar gibi hafif hafif yere vuruyordu.
– Söyle bakal›m, dedi Bob. Senin annenle baban ‹rlanda-
l› de¤il mi? ‹nkâr edecek de¤ilsin herhâlde...
23
