dinleyen küçük Eva, annesinin yan›na gidip kollar›n› onun boynuna
dolayarak, kendisine bir gece bakmak istedi¤ini söyledi.
Mary bu sözleri, sevecenlikten uzak bir tav›rla, ç›lg›nl›k olarak
de¤erlendirdi. Annesinin tutumuna üzülen Eva, biraz utanarak da
olsa annesine bir soru sordu:
– Mammy, flu aralar hep bafl›n›n a¤r›d›¤›n› söylüyor. Onun da
sa¤l›¤› pek iyi de¤il galiba...
Mary, bu sözler üzerine, kölelerin en ufak bir a¤r›y› büyüterek
hep yak›nd›klar›n›, oysa kendisinin ne kadar sorunu olursa olsun
sab›rla katland›¤›n› söyledi.
Bu sözler Eva’y› flaflk›nl›k içinde b›rak›rken, Saint Clare, alayl›
bir flekilde yüksek sesle güldü. Saint Clare, aya¤a kalk›p saatine
bakt› ve gitmesi gerekti¤ini söyleyerek salondan ç›kt›. Küçük Eva
da onu izledi. Mary’yle Ophelia, salonda yaln›z kalm›fllard›.
Mary, kocas›n›n kendisini anlamad›¤› yolundaki yak›nmalar›n›
a¤layarak s›ralad›ktan sonra; evin genel idaresi için Ophelia’ya bil-
gi verdi. Ancak öyle uzun, b›kt›r›c› bilgi ve ö¤ütler verdi ki; karfl›s›n-
daki ayr›nt›lara dikkat eden ve programl› çal›flan bir kifli olmasayd›;
bu duruma kesinlikle dayanamazd›.
Mary, sözlerini; Eva’ya dikkat edilmesi, gözlerin ondan ayr›lma-
mas› gerekti¤i yolunda son bir uyar›yla ba¤lad›. Ophelia ona:
– Yaflam›mda bu çocuktan daha harika bir çocuk görmedim, di-
ye karfl›l›k verdi.
Mary, çocu¤un garip oldu¤unu, kölelere kendisiyle eflitmifl gibi
davranmaktan bir türlü vazgeçmedi¤ini; bunda da yine kocas›n›n
davran›fllar›n›n rolü oldu¤unu söyledi. Kölelere karfl›, onlar›n afla¤›-
l›k birer insan olduklar›n› duyumsatmak d›fl›nda hiçbir davran›fl›n
geçerli olmad›¤› üzerine sözlerini sürdürürken, Ophelia birden söze
girdi:
– Kölelerin de bir insan oldu¤unu unutmamak gerekir.
Mary, Ophelia’n›n bu beklenmedik ç›k›fl› karfl›s›nda flafl›rm›flt›.
Ama yine de sürdürdü konuflmas›n›. Kendisinin de, kölelere iyi dav-
ran›lmas›ndan yana oldu¤unu, ama onlara yerlerini bildirmenin de
42
