gereklili¤ini söyledikten sonra; sözü yine kocas›na getirip ondan ya-
k›nmaya bafllad›.
Ophelia, bütün bu konuflmalardan sonra, bütün New England
(Niv ‹ngl›nd)’l› akl› bafl›nda kad›nlar gibi, aile anlaflmazl›klar›na alet
olmama karar›n› alarak, büyük bir so¤ukkanl›l›kla örgüsünü örmeye
bafllad›.
Ophelia yaln›zca:
– ‹yi ki, bu tür konularda fazla bilgili de¤ilim, diye karfl›l›k verdi.
– Burada kal›nca, k›sa sürede her fleyi en ince ayr›nt›s›yla ö¤-
renip dediklerimin do¤rulu¤unu anlayacaks›n›z.
Mary, bu konu aç›l›nca bütün gücüne kavufluyor, düflüncelerini
pekifltirerek anlat›p duruyordu.
Ophelia bir ara ona:
– Peki siz, onlar›n da, bizim gibi bir insan oldu¤unu kabul etmi-
yor musunuz?
– Tabi etmiyorum. Onlar›n afla¤›l›k bir ›rk oldu¤unu siz de bili-
yorsunuz, dedi Mary.
Mary, Ophelia’yla aralar›nda geçen konuflmalar s›ras›nda kad›-
n›n duydu¤u öfkeyi fark etmemifl gibi davran›yordu.
Aralar›nda bu konuflma geçerken:
– Hep ayn› durum... diyerek Saint Clare girdi içeriye.
Mary, kocas›na k›r›larak:
– Çok kötüsün, dedi.
Saint Clare:
– Hayret, ben de senin sözlerimi destekledi¤ini san›yordum. Za-
ten Adolph’la çekiflmekten yoruldum.
Efli merakla, Adolph’un yine ne halt etti¤ini sordu.
– Adolph benim giyimimi ve hareketlerimi taklit etmeye çok ça-
l›flt›; ben de ona, yan›ld›¤›n› göstermek için, elbiselerimin bir k›sm›-
n›n bana ait oldu¤unu, kolonyay› biraz daha dikkatle kullanmas› ge-
rekti¤ini ve mendilleri de öyle fazla çal›mla tafl›mamas›n› babaca
ö¤ütledim.
Eflinin itiraz› üzerine, sözlerini flöyle sürdürdü Saint Clare:
43
