itenek, -¤i
a.
Piston.
i
terbiyum
a. (ite’rbiyum) Fr. kim.
Atom nu-
maras› 70, atom kütlesi 173,04 olan
de¤erli bir element (simgesi: Yb).
itfaiye
a. (itfa:iye) Ar.
Yang›n söndürmekle
görevli kurulufl.
itfaiyeci
a.
‹tfaiye kuruluflunda görevli kifli.
ithaf
a. (itha:f) Ar.
(birinin) Ad›na sunma,
adama.
ithaf etmek
bir fleyi bir kimse-
nin, bir toplulu¤un ad›na sunmak, ona
adamak.
ithal, -li
a. (itha:l) Ar.
Bir ülkeye baflka ül-
kelerden mal getirme.
ithal etmek
bafl-
ka ülkelerden mal getirmek.
ithalat
ç. a. (itha:la:t) Ar.
Bir ülkeye baflka
ülkelerden mal al›nmas› ifllemi, d›fl
al›m.
itham
a. (itha:m) Ar.
Suçlama.
itham et-
mek
suçlamak.
itibar
a. (i:tiba:r) Ar.
De¤erli, güvenilir ol-
ma, sayg›nl›k.
itibar etmek
de¤er ver-
mek, saymak:
Sözlerine kimse itibar et-
miyordu.
itibaren
be. (i:tiba:’ren) Ar.
...-den bafllaya-
rak, ...-den sonra, ...-den beri:
Spor
yapmaya bafllad›ktan itibaren daha sa¤-
l›kl› olmufltu.
itibar›yla
be.
1.
...-den say›lmak, geçerli
olmak üzere:
Ay›n onu itibar›yla akarya-
k›t fiyatlar›na zam gelecektir.
2.
Bak›-
m›ndan:
Kiflili¤i itibar›yla ona her za-
man güven duymuflumdur.
itibarl›
ön a.
1.
Sayg›n, de¤eri olan.
2.
Gü-
venilir.
itici
ön a.
1.
‹tme eylemini yapan.
2.
mec.
Hofla gitmeyen, sevilmeyen, sevimsiz,
so¤uk.
itidal, -li
a. (i:tida:l) Ar.
Il›ml›, ölçülü, so-
¤ukkanl› olma durumu.
itikat, -d›
a. (i:tika:t) Ar.
1.
‹nanma, inan.
2.
‹nanç, iman.
itilaf
a. (i:tila:f) Ar.
Anlaflma, uyuflma.
itimat, -d›
a. (i:tima:t) Ar.
Güven.
itimat et-
mek
güvenmek.
itina
a. (i:tina:) Ar.
Özen, ihtimam.
itiraf
a. (i:tira:f) Ar.
Baflkalar›n›n bilmesin-
de sak›nca gördü¤ü bir gerçe¤i sakla-
maktan vazgeçip aç›klama, a盤a vur-
ma, bildirme.
itiraf etmek
bir gerçe¤i
aç›klamak, bildirmek, a盤a vurmak.
itiraz
a. (i:tira:z) Ar.
Birine, bir düflünceye,
bir fleye karfl› ç›kma.
itiraz etmek
biri-
ne, bir düflünceye, bir fleye karfl› ç›k-
mak.
itiflmek
(nsz., -le)
1.
Birbirini itmek:
‹tifl-
meyin, s›raya girin.
2.
Birbirini iterek
flakalaflmak:
Çocuklar bahçede itifliyor-
lar, oynuyorlard›.
itlaf
a. (itla:f) Ar.
Öldürme, yok etme.
itmek
(-i)
1.
Bir fleyin üzerine güç, bas›nç
uygulayarak ileri gitmesini sa¤lamak:
Biri arkadan itince yere düfltüm.
2.
Bir
fleyi sürükleyerek hareket ettirmek:
fiu
dolab› duvara do¤ru iter misin?
itriyum
a. (i’yriyum) Fr.
Seryumla bir arada
bulunan, metal ve atom numaras› 39,
atom kütlesi 88,91 olan bir element
(simgesi: Y).
ittifak
a. Ar. esk.
1.
Anlaflma, uyuflma,
ba¤laflma.
2.
Oy birli¤i.
ittihat, -d›
a. Ar. esk.
Birleflme, birlik olufl-
turma.
ivdirmek
(-i)
Bir nesnenin hareketini ça-
buklaflt›rmak, h›zland›rmak.
ivecen
ön a.
Çabuk davranma al›flkanl›¤›n-
da olan, aceleci.
ivedi
a.
Çabuk yap›lan, acil.
ivedilikle
be.
Çabucak, aceleyle, hemence-
cik, acilen.
ivme
a.
1.
‹vmek eylemi.
2.
fiz.
Hareket
eden nesnenin küçük bir zaman içinde,
h›z›nda oluflan de¤iflmenin bu zamana
oran›.
ivmek
(nsz.)
Çabuk davranmak, acele et-
mek.
iye
a.
Mal›n› yasalara uygun biçimde dile-
di¤i gibi kullanabilen kifli, sahip, malik.
iyelik, -¤i
a.
Kendisine ait bir mal› yasala-
ra uygun olarak istedi¤i gibi kullanabil-
me hakk›, sahiplik, mülkiyet.
itenek
iyelik
340
Emel-Zuhal Sözlük-Harfler 21/07/2010 20:59 Page 340
