dönmek:
Baca¤›m›n flifli hâlâ inmedi.
10.
(fiyat ve kur) Düflmek:
Dolar isteni-
len düzeye indi.
11.
hlk.
(günefl ve gün
için) Batmak:
Gün indi.
inorganik
ön a. (i’norganik) Fr.
Cans›z
olan.
insaf
a. (insa:f) Ar.
1.
Vicdana, merhamete
ya da mant›¤a dayanan adalet.
2.
ünl.
“Ac›, düflün” anlam›nda kullan›l›r:
‹n-
saf! Bu kadar para harcan›r m›?
insaf
etmek
ac›mak, hakk›n› tan›mak.
insan
a. Ar.
1.
Memelilerden, iki eli olan, iki
ayak üzerinde dolaflan, sözle anlaflan,
akl› ve düflünme yetene¤i olan en gelifl-
mifl canl›.
2.
Belgisiz ad›l gibi de kulla-
n›l›r:
‹nsan yaln›z bafl›na yaflayamaz.
3.
ön a. mec.
Ahlak yönünden üstün nite-
liklere sahip kifli:
Her fleyden önce in-
san olmak gerekir.
insan bilimi
a.
‹nsan›n kökenini, evrimini,
fiziksel ve biyolojik özelliklerini, top-
lumsal ve kültürel yönlerini inceleyen
bilim; antropoloji.
insan bilimci
a.
‹nsan bilimi uzman›, ant-
ropolog.
insanca
ön a.
ve
be. (insa’nca)
1.
‹nsana
yak›fl›r biçimde.
2.
‹nsanla ilgili.
3.
‹n-
sana de¤er veren.
insanc›l
ön a.
1.
‹nsana de¤er veren.
2.
‹n-
sanc›l›k yanl›s› olan, hümanist.
insanc›l›k, -¤›
a.
‹nsan› ve insanca de¤er-
leri di¤er tüm de¤erlerin üzerinde gören
ö¤reti, hümanizm.
insan haklar›
ç. a.
‹nsan›n do¤ufltan sahip
oldu¤u, dokunulamayan, vazgeçileme-
yen ve devredilemeyen yaflama, düflün-
me, inanma, seyahat etme, mal edinme
gibi temel haklar›.
insani
ön a. (insa:ni:) Ar.
‹nsanca.
insaniyet
a. (insa:niyet) Ar.
‹nsanl›k.
insanl›k, -¤›
a.
1.
Tüm insanlar› içine alan
temel varl›k, befleriyet:
insanl›¤›n tarihi.
2.
‹nsan›n do¤as›n› oluflturan nitelikle-
rin tümü.
3.
‹nsan sevgisi, insalc›l ol-
ma.
insanl›k etmek
insana yarafl›r bi-
çimde davranmak.
insano¤lu
a. (‹nsa’no¤lu)
‹nsan.
insanüstü
ön a. (insa’nüstü)
‹nsan›n gücü-
nü ve yetene¤ini aflan.
infla
a. (infla:) Ar.
Kurma, yapma:
gemi in-
flas›.
infla etmek
kurmak, yapmak.
inflaat
a. (infla:a:t) Ar.
1.
Yap›, yap› iflleri.
2.
Yap›m:
köprü inflaat›.
inflallah
ünl. (i’nflalla:h) Ar.
“Tanr› dilerse,
Tanr› izin verirse” anlam›ndaki dilek sö-
zü.
intiba, -›
a. (intiba:) Ar. esk.
‹zlenim.
intibak
a. (intiba:k) (k kal›n okunur) Ar.
Çevreye ya da bir duruma uyma.
inti-
bak etmek
al›flmak, uyum sa¤lamak.
intihar
a. (intiha:r) Ar.
1.
Ruhsal ya da top-
lumsal etkiler sonucu bir kiflinin kendi
eliyle yaflam›na son vermesi ya da bu
eyleme giriflmesi.
2.
mec.
Bir kimsenin
yaflam›n› tehlikeye sokacak afl›r› davra-
n›fl ya da ifl.
intihar etmek 1)
kendini
öldürmek;
2)
kendini tehlikeye atmak.
intikal, -li
a. (intika:l) (k kal›n okunur) Ar.
1.
Bir yerden baflka bir yere geçme, ge-
çifl, yer de¤ifltirme.
2.
Miras olarak ba-
badan o¤ula kalan.
intikal etmek 1)
yer
de¤ifltirmek, bir yerden bir yere gitmek;
2)
miras olarak babadan o¤ula kalmak.
intikam
a. (intika:m) Ar.
Öç.
intikam al-
mak
öç almak.
intizam
a. (intiza:m) Ar.
Düzenli, düzgün
olma.
intizar
a. (intiza:r) Ar. hlk.
‹lenme, beddua.
inzibat
a. (inziba:t) Ar. ask.
Ordudaki düze-
ni sa¤lamakla görevli birlik, er.
inziva
a. (inziva:) Ar.
Toplum yaflam›ndan
kaç›p tek bafl›na yaflama.
ip
a.
Dokuma maddelerinin liflerinin bükül-
mesiyle elde edilen ba¤.
ip cambaz›
a.
‹ki direk aras›na yüksekten
gerilmifl ip üzerinde gösteri yapan cam-
baz.
ipek, -¤i
a.
1.
‹pek böce¤i kozalar› çözüle-
rek ç›kar›lan ve dokumac›l›kta kullan›-
lan çok ince, esnek, parlak tel.
2.
Bu tel-
inorganik
ipek
333
Emel-Zuhal Sözlük-Harfler 21/07/2010 20:59 Page 333
